Εκείνο το βράδυ στο Πανόραμα...!
Κάθισα απόψε και το κοίταζα έτσι στρογγυλό κι ολόγιομο κι ήταν σαν να μου ρουφούσε όλη την ενέργεια...
Έχει μια γλυκιά ψύχρα που μ'αρέσει...
Έψαξα κάποιον να το πυροβολήσει γιατί μου φέρε μια μελαγχολία...
Κι άρχισα να σκέφτομαι πάλι και να νοσταλγώ...
Κι άκουσα ένα ήχο στο τηλέφωνό μου... Έχεις μήνυμα σκέφτηκα... Χωρίς καμιά διάθεση για επικοινωνία έπιασα το τηλέφωνο.... "Την πιο μεγάλη ανηφόρα την περάσαμε μαζί. Εκείνο το βράδυ στο Πανόραμα...όλες οι άλλες μου φαίνονται τόσο μικρές..."
Κι ήταν αυτό το μήνυμα σαν σπρωξιά...Σαν να ήσουν δίπλα μου τόση ώρα που έκανα εκείνες τις σκέψεις και μου έδωσες μια σπρωξιά για να σε νιώσω πλάι μου...ήταν όλα μαζί... Όλα όσα μου έχουν λείψει από σένα.... Ήταν η αγκαλιά σου, το φιλί σου, το χαμόγελό σου, το γέλιο σου.... όλα μαζί τα τύλιξες σε λίγες λέξεις και μου τα έστειλες... Ήρθες ξαφνικά στην ανηφόρα μου τούτο το βράδυ και μου την έκανες μια ευθεία γεμάτη νυχτολούλουδα που μόλις άνθισαν...
Κι ύστερα μου απάλυνες την μελαγχολία... Θα μοιραστώ, μου είπες, το φεγγάρι μαζί σου φωτεινό μέσα στις ψυχές μας κι ας είναι μακριά το βλέμμα σου.... και θυμήθηκα πόσο μου έλειψε το βλέμμα σου... Χαμογελούν τα μάτια σου όταν χαμογελάς, δεν στο έχω πει ποτέ μα απόψε που συναντηθήκαμε, στην στρογγυλάδα του ουρανού τα είδα πάλι να χαμογελούν... κι ήθελα να σου το πω με ένα φόβο μην και δεν προλάβω... μην το ξεχάσω πάλι όπως τόσες φορές...!
Μ´έκανες και το αγάπησα το παλιοφέγγαρο απόψε, το "πυροβόλησες" με τη σκέψη σου... Έτσι θα σε αγαπάω πάντα μ´έναν κρότο μέσα μου, θα έχω πάντα το δάχτυλο στη σκανδάλη...!
Καλό ξημέρωμα κάτω από το φως του φεγγαριού μ´ένα τσιγάρο που τελειώνει....!
Υ.Γ.:Τα συναισθήματα δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται...Δεν μας φτωχαίνουν μόνο πλουτίζουν τις στιγμές και τις ζωές μας... Όση φτώχεια κι αν έρθει εμείς θα έχουμε εκείνο το φεγγάρι και την αγάπη μας! Κι αν με διάβαζε η μάνα μου τώρα θα έλεγε "Αύριο μεθαύριο φάε αγάπη"...!!! Αγάπη να 'ναι κι ας είναι και στα κάρβουνα ρε μάνα!!!
Της Χρυσάνθη Βαμβακίδη
Η Χρυσάνθη Βαμβακίδη .......έζησε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής της στο Ηράκλειο της Κρήτης προσπαθώντας να μάθει τα φυτά,Τεχνολόγος γεω-πόνος μα εσύ κράτα μόνο το πόνος, θα σπουδάζει όσο θα υπάρχουν οι αιώνιοι! Τινάζοντας το σκουλαρίκι της έζησε για λίγο στην Αθήνα, πέρασε σαν ελεύθερη χορογραφία από θέατρα,τυροπιτάδικα κι άλλα πολλά για να επιστρέψει στην εξωτική Λάρισα! Σου χαμογελά από ένα ανήλιο υπόγειο μιας λάντζας κάποιου τσιπουράδικου, αλλά σου χαμογελά!!! Δηλώνει κυρά κι αρχόντισσα όπου υπάρχει τρέλα!
Αισιοδοξεί για τα καλύτερα, γελάει δυνατά,αγαπάει το κόκκινο χρώμα, την βροχή και τους ανθρώπους, λατρεύει τον μπαμπά, δεν ζει χωρίς τη μαμά, δακρύζει στη σκέψη του αδερφού της... θέλει να πεθάνει από έρωτα και θέλει να γίνει μάνα...! Σας αγαπάει μα δεν παντρεύεται!
