Οι Ευπαθείς και οι Απαθείς ομάδες

Την στιγμή που ότι σχετίζεται με τέχνες, παιδεία, πολιτισμό, εκπαίδευση, αθλητισμό, εθελοντισμό, ψυχαγωγία, χαρά, δημιουργικότητα, επαφή, φως κυριολεκτικά και μεταφορικά μιας και αναστέλλονται προληπτικά στην προσπάθεια του περιορισμού της επιδημίας του κορωναϊού ακόμα και η τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία… κάτι που  δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά… την ίδια στιγμή η κοινή γνώμη… διχάζεται!

Κάτω από τις διαφορετικές ανησυχίες που μπορεί ο καθένας μας να έχει στεκόμαστε αμήχανα απέναντι στα σενάρια, στα αναπάντητα  ερωτήματα μας, τους μύθους και στην πραγματικότητα, στις ψευδείς ειδήσεις, στην συνωμοσιολογία… διχαζόμαστε και γινόμαστε πότε ευπαθείς… και πότε απαθείς…

Σε μια εποχή που όλα κατατάσσονται… εντάσσονται και μεταφράζονται σε νούμερα… χάνουμε την ουσία, την πεμπτουσία της ζωής μας, που σήμερα χάνεται για κάποιους πίσω από τον κορωναϊο, για κάποιους άλλους πίσω από τον πανικοϊό… τον σκοταδοϊο… τον όπως θέλει ας τον ονομάσει κανείς! Μένουμε στο δέντρο και χάνουμε το δάσος… την επαφή… την αγκαλιά… την εγκαρδιότητα… τον άνθρωπο και την χαρά να στέκει ο ένας δίπλα στον άλλον!

Προτρέξαμε να αντικαταστήσουμε του ανθρώπους με ρομπότ που δεν α-σθενούν και δουλεύουν ασταμάτητα ή είμαστε μέρος ενός σεναρίου επιστημονικής φαντασίας που ήρθε η ώρα να το ζήσουμε?

Τα αίτια του διχασμού παραμένουν ίδια εδώ και 2000 και πλέον χρόνια… δεν σκοπεύω να δώσω ενέργεια σε τέτοιου είδους εμπλοκές…

Όπως και να ’χει η αλήθεια είναι πως έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια αδιαπραγμάτευτη αλήθεια… ότι χρειάζεται να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και να τον φροντίσουμε προσφέροντας του αγάπη και σεβασμό… το ίδιο να πράξουμε και για τον άνθρωπο μας, το παιδί μας… να αγκαλιάσουμε ξανά αυτό που ονομάζουμε οικογένεια… χωρίς να μείνουμε απαθείς όμως για τον συνάνθρωπο… γιατί σίγουρα ο καθένας μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία…

Χάσαμε την αγάπη και χανόμαστε…

Πόσες φορές έχεις πει… είμαστε ξένοι στην ίδια πόλη… ή στην ίδια πολυκατοικία?
Πόσες φορές έχεις πει… μα πως χανόμαστε έτσι στους φίλους μας… ή
Πόσες φορές χάνεσαι ακόμα και με την κολλητή ή τον κολλητό σου…
Πόσες φορές έχεις αρνηθεί την βοήθεια στον διπλανό ή απλά έχεις αδιαφορήσει…
Πόσες φορές έχεις χαθεί από αγαπημένους συγγενείς…
Πόσες φορές ζευγάρια δεν μοιράζονται καν το ίδιο κρεββάτι…
Πόσες φορές έχεις επιβάλει την απομόνωση ο ίδιος στον εαυτό σου, από όλους…
Πόσες φορές έχεις απαξιώσει την χαρά του μοιράσματος… του μαζί…
Πόσες φορές έχεις πει θα κάνω ταξίδια… αλλά το ανέβαλες όλες τις φορές…
Πόσες φορές έχεις χωθεί στη ρουφήχτρα της καθημερινότητας…
Πόσες φορές έχεις μείνει μέχρι αργά στη δουλειά… απλά για να μην βρεθείς σπίτι σου…
Πόσες φορές έχεις απλά βαρεθεί να συμμετέχεις στη χαρά του άλλου…
Πόσες φορές έχεις παρκάρει το παιδί σου…
Πόσες φορές έχεις πει ότι θα πάρεις θέση σε αυτό… αλλά δεν…
Πόσες φορές έχεις μείνει αδιάφορος και απαθείς…
Πολλές… δυστυχώς πολλές!
Δεν σε κατηγορώ… δεν μας κατηγορώ… απλά αναρωτιέμαι πόσες φορές ακόμα θα επιτρέψουμε να συμβαίνει αυτό!

Να που ίσως αυτές οι μέρες περιορισμού να μας φέρουν σε επαφή με την αλήθεια μας, με τον εαυτό μας… με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια στέγη… και ακόμα περισσότερο με τους γονείς … ή με τα παιδιά μας!

Τελικά δεν ξέρω ποιοι είναι πιο ευαίσθητοι στους ιούς κάθε εποχής όπως κι αν ονομάζονται …οι ευπαθείς … ή οι απαθείς… και στην τελική ποια είναι η διαχωριστική γραμμή!?
Τροφή για σκέψη… ή αναθεώρηση των σχέσεων… και των προτεραιοτήτων?

Υ.Γ Υπόσχομαι στο Δημήτρη και στην Ελισάβετ μόλις όλα αυτά γίνουν μια ανάμνηση που θα διηγούμαστε Δημητρό στα εγγόνια μας να οργανώσουμε ένα μεγάλο πάρτυ που το θέλω τόοοοοσο καιρό!