Η Έλλειψη επικοινωνίας στην εποχή μας! από την Χρύσα Βαμβακίδη

Τετάρτη απόγευμα… ακούω το πλυντήριο να βρυχάται και είναι σαν να ακούω το μυαλό μου…
Και σκέφτομαι πόσο έχουμε απομακρυνθεί οι άνθρωποι μεταξύ μας… Πως επιτρέψαμε στο πληκτρολόγιο να πάρει τη θέση του αγγίγματος και σκόρπιες λέξεις πάνω στην οθόνη έχουν αντικαταστήσει εκείνη τη μαγική στιγμή που τα βλέμματα συναντιούνται και τα κορμιά μιλούν… Τώρα μιλούν μονάχα πλήκτρα… μικρά κουμπάκια…αντικείμενα…! Χάθηκε η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας… Βολευτήκαμε με εικονική αγάπη… εικονικό έρωτα και εικονικά φιλιά σε έναν εικονικό κόσμο που καθημερινά ταΐζουμε!

Συναντιόμαστε σε καφετέριες και μπαρς και δεν πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον… “Θα στείλω αίτημα φιλίας το βράδυ” Και μέχρι το πρωί έχουνε κάνει και παιδί μέσω φέισμπουκ… Ο κόσμος τώρα έχει χάσει μια στροφή… λέει ένα τραγούδι… έχει χάσει εκατό ζωές λέω εγώ και είναι τα κρίματα πολλά!

Μια χαρά είναι τα μίντια παιδιά… ο τρόπος που τα χειριζόμαστε είναι λάθος!

Βολεψάκηδες μέχρι αηδίας… Γέμισε ο τόπος δειλούς εραστές… διότι είναι αλλιώς να φας χυλόπιτα στα μεντζερια κι αλλιώς λαιβ…! Αποβλάκωση και έλλειψη στοιχειώδους γνώσης για θέματα που απασχολούν την ανθρωπότητα! Οι άνθρωποι πρέπει να αγκαλιάζονται μωρέ… να αγγίζονται… το κορμί του ενός να δίνει θερμοκρασία στο κορμί του άλλου… η τριφασική αυτανάφλεξη να βγάζει φλόγα εις διπλούν!

Ο Τάσος από την Καλαμπάκα στέλνει στη Σούλα από τη Λάρισα…. Πάει το σάιμπερ σεξ σύννεφο… Τελείωσα λέει ο Τάσος ….κι εγώ απαντάει η Σούλα κι εννοεί το βάψιμο των νυχιών…. Αχ καψοΤάσο καις εσύ θερμίδες κι η Σουλάρα σε έχει συνδέσει με Κάιρο! 2019 και σκέφτομαι πως θα αφανιστεί το συναίσθημα… πόσο συναισθηματικά ανάπηρες θα είναι οι γενιές που έρχονται…;;

Μελαγχολώ…. ο ήχος του πλυντηρίου έχει σταματήσει… Πρέπει να απλώσω και βαριέμαι…Θυμήθηκα το “Θα’ρθει καιρός” της Κατερίνας Γώγου…
“Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη – μη βλέπεις εμένα – μην κλαις.
Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου
θα ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
“Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.”

Και τελικά φοβάμαι για αυτό που έχει σημασία… Μα πάντα αυτοί οι στίχοι μου δημιουργούσαν μια αισιοδοξία μέσα από την αβάσταχτη μελαγχολία των καιρών… Θα’ρθει καιρός Χρύσα….Άπλωσε τώρα τη μπουγάδα σου αισιοδοξώντας πως ο κόσμος θα αλλάξει … Να επιδιώκετε την επαφή. Να αναζητάτε το “από κοντά”… Να ζείτε το μαζί…

Χρυσάνθη Βαμβακίδη

Γραμματέας είμαι πια στο νοσοκομείο στην Ογκολογική κλινική αγκαλιές δίνω… 
για να μαλακώσω πληγές… δεν ανήκω στους τοίχους ενός δημοσίου κτηρίου 
όμως ανήκω ολοκληρωτικά στις αγκαλιές των χιλιάδων ασθενών 
…με το θλιμμένο βλέμμα και τη γενναία καρδιά!