Γιατί τόσες γυναίκες είναι “μόνες” χωρίς σχέση? από την Χρύσα Βαμβακίδη

Θέλεις λίγο να μιλήσουμε για αδιέξοδους έρωτες;

Για έρωτες που κλείσανε σπίτια κι άνοιξαν άλλα; Για έρωτες που απλά κλείσανε σπίτια και μετά αργοσβήσανε στη σιωπή; Για έρωτες που η φλόγα τους έκαψε χλωρά, ξερά κι ότι βρήκε μπροστά της; Για έρωτες που πόνεσαν εσένα, εμένα κι άλλους δυο τρεις;; Άστο καλύτερα…. Να θυμάσαι μόνο πως αν δεν υπήρχε λίγη λογική, λίγη… τόση δα… μέσα σ´αυτους τους έρωτες, τώρα θα κλαίγαμε καμένες ψυχές και ματωμένα “νιώθω”… Τώρα ίσως να μην μπορούσαμε να μιλάμε για έρωτες αληθινούς γεμάτους συναισθήματα αλλά να είμαστε φυλακισμένοι σε συμβατικές ζωές δίχως καμιά λαχτάρα για το αύριο… Για το χαμόγελο σου το πρωί… για την αγκαλιά σου το βραδύ…!!! Ζήσε τον έρωτα μα κράτα μια μικρή γωνιά κάπου μέσα σου. Όχι μόνο για σένα… Για το μαζί κι ας είμαστε χώρια… Για την ευτυχία σου μακριά μου… Για την ευτυχία μου μακριά σου…! Για την ζωή που ζήσαμε κι αυτήν που έρχεται…. Όταν θα κουνάς το χέρι σου και θα λες “μακριά” με αυτό το ύφος το γνωστό που πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι “πόσο μαλάκας είσαι τελικά;;” να θυμάσαι πως πιο μακριά δεν έχει, το επόμενο “μακριά” είναι το “δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις”… Μοναξιά…. Διάλεξε… Έτσι κι αλλιώς διάλεγες πάντα τα ανώδυνα… Και χάνεις τη ζωή… και σου φωνάζει κρίμα… Είναι πολλά τα κρίματα…

Να προσεχείς… Να ζεις αντισυμβατικά… αντιδραστικά… ελεύθερα…. Να διεκδικείς άλλη μια ελευθερία μέσα στο “μαζί”….!!! Να θυμάσαι για να συνεχίζεις… Να μην πονάς, να αντέχεις… Η ευτυχία θέλει πόλεμο και σύγκρουση… είσαι έτοιμος;; Μπορείς;;;

Μην ξεχάσεις αύριο να είσαι πιο πολύ ερωτευμένος απ’ ότι σήμερα… Κι αν το ξημέρωμα σε βρίσκει  μόνο είναι γιατί ο πόλεμος δεν άρχισε ακόμα!

Κι αν τελικά η μοναξιά έγινε φίλη κολλητή είναι γιατί δεν συναντήθηκαν οι κόσμοι μας… Είναι γιατί μας πνιγεί ο παρτακισμός μας… Είναι γιατί ο φόβος μας έχει καταπιεί τη δύναμη μας…

Οι άνθρωποι διαλέγουν τη μοναξιά παρά μια μετριότητα κι εκεί μετριέται η γενναιότητα τους!

Βασάνισα πολύ το μυαλό μου για να σταθώ στη μοναξιά μόνο των γυναικών σήμερα μα μου είναι τόσο δύσκολο αφού συναντώ μια ατέρμονη μοναξιά στα βλέμματα όλων… ακόμη κι αυτών που είναι δεμένοι… Κι αυτά τα βλέμματα με συγκλονίζουν… με τρομάζουν…

Μετράω τους χειμώνες μοναξιάς….Χάνομαι!
Ύστερα πιάνω και τα καλοκαίρια…Χάθηκαν!
Υψώνω την μοναξιά μου εις το τετράγωνο της ζωής μου και τρομάζω…!
Σκέφτομαι πόσο λατρεύω τους χειμώνες μου και χαμογελάω… Τα καλοκαίρια μου, μου χάρισαν πληγές… τα βαφτίζω στιγμές και χαμογελώ ξανά… Κι όσο μόνοι ερχόμαστε στη ζωή τόσο μόνοι πορευόμαστε και φεύγουμε…! Κι ύστερα έχουμε ακόμα δρόμο…κάπου θα βρεθούμε και θα μετρηθούμε ως το τέρμα… Τα ματιά θα πούνε πάλι την αλήθεια!

Χρυσάνθη Βαμβακίδη

Γραμματέας είμαι πια στο νοσοκομείο στην Ογκολογική κλινική αγκαλιές δίνω… 
για να μαλακώσω πληγές… δεν ανήκω στους τοίχους ενός δημοσίου κτηρίου
όμως ανήκω ολοκληρωτικά στις αγκαλιές των χιλιάδων ασθενών
…με το θλιμμένο βλέμμα και τη γενναία καρδιά!