“Η ομορφιά της ατέλειας” από την Φαίη Ρέμπελου

“Ο άνθρωπος αγαπιέται από τα ελαττώματά του”-Γκαίτε

Ας το θέσουμε απλά:

Είμαι ο Γιώργος που τα ‘χει με τη Νίνα. Θα μου πείτε γιατί να ‘σαι ο Γιώργος, γυναίκα-πράγμα, κι όχι η Νίνα. Υπάρχει μια εξήγηση και γι’ αυτό, αλλά θα σας την εξηγήσω παρακάτω.

Είμαι λοιπόν ο Γιώργος. Και είμαι φουλ ερωτευμένος. Και θέλω να μιλήσω ώρες ολόκληρες για εκείνη στον καλύτερο φίλο μου….ή, κάτι ακόμα πιο προσωπικό: Να γράψω ένα γράμμα  που θα περιγράφει πόσο ξεχωριστή είναι, πόσο σημαντική και πολύτιμη, πόσο, εν ολίγοις, ιδιαίτερη είναι για μένα. Τι θα του πω; Τι θα γράψω; “Είναι απλώς τέλεια;” “Μοιάζει με το τάδε μοντέλο ή σταρ του Χόλυγουντ;”

Σας φαίνεται οκ; Γιατί εμένα μου φαίνεται απλώς πολύ λίγο. Πολύ ψεύτικο. Πολύ φτηνό.

Ο άνθρωπος που αγαπάμε δεν γίνεται να μοιάζει στα μάτια μας με κανέναν, οσο όμορφο ή άσχημο, γιατί είναι για μας ιδιαίτερος. Ξεχωριστός.

Και η λέξη “τέλειος” μου θυμίζει ομοιομορφία. Μια σειρά “βέλτιστων” ανθρωποειδών, πανομοιοτύπων, γιατί ένας τέλειος δεν μπορεί παρά ελάχιστα να διαφέρει από κάποιον άλλον, καθώς ένα μοντέλο, ένα πρότυπο έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές (π.χ.η μικρή και ανασηκωτή μύτη ή τα μεγάλα μάτια).

Άρα οι άνθρωποι δεν αγαπιούνται μόνο από τα ελαττώματά τους, αλλά και διαφέρουν από τα ελαττώματά τους.

Κι όμως, ζούμε στην εποχή που έχουν έρθει τα πάνω-κάτω. Βαδίζουμε προς τους δρόμους της απομίμησης και της ομοιομορφίας. Καιρό τώρα, αλλά αργά και σταθερά.

Η πρώτη φορά που άκουσα την λέξη ιδιαιτερότητα ως κάτι το κακό -ή έστω ανεπιθύμητο-ήταν λίγο πριν το 2000, σε κάτι σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης, από έναν υποτιθέμενο σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού.

“Εντάξει μωρέ….” έλεγε. “Δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρει κάποιος μια δουλειά. Εκτός κι αν έχει….ιδιαιτερότητα!”

Πωπω! Κι εγώ, η ηλίθια αναρωτήθηκα: Μα που ζούσα τόσον καιρό; Στην κοσμάρα  μου; Μάλλον. Εγώ, που νόμιζα πως θα έβρισκα μια δουλειά, αλλά και θα την κρατούσα (καθώς πληθώρα τα “ανταλλακτικά”) ακριβώς επειδή διέθετα μια ….ιδιαιτερότητα! Επειδή ακριβώς θα ήμουν πολύ καλή και ξεχωριστή σε αυτό που κάνω! Γι’ αυτό διάλεξα να σπουδάσω το αντικείμενο της πρώτης μου επιλογής (ό,τι πιο κοντά στον γραπτό λόγο που πάντοτε μ’ ενδιέφερε), κι αυτό προσπάθησα να αναπτύξω και να εξελίξω τόσο καιρό! Την…ιδιαιτερότητα!

Πάντως, για να παραδεχτούμε και κάποιες αλήθειες της σύγχρονης εποχής, αυτό στις μέρες μας τείνει να γίνει κάπως αντιληπτό. Όχι μόνο γιατί ζούμε στην εποχή της κρίσης, της έλλειψης ευκαιριών και εργασιών για όλους, κατά την οποία για να μπορέσει κάποιος-ειδικά με την ολοένα και αυξανόμενη αποβιοηχάνιση και την αντικατάστασης πολλών  “μηχανικών” και αυτοματοποιημένων εργασιών από μηχανές να βρει δουλειά, πρέπει να κάνει το ξεχωριστό, και με ξεχωριστή ποιότητα. Αλλά, και πέρα απ’ αυτό, επειδή γίνεται μια προσπάθεια από πολύ κόσμο που πιστεύει πραγματικά στον Άνθρωπο, με όλες τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες, στη μοναδικότητά του, και το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης αυτής, σε όλους τους τομείς, στο να γίνει αποδεκτό ακόμη και το χαρακτηρισμένο ως “αντικανονικό”, στο σεβασμό στην κάθε λογής διαφορετικότητα ως ένα από τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κι αυτό εγώ θα έλεγα ότι έχει να κάνει με την αντίσταση -που όλοι οφείλουμε να δείξουμε-στον κάθε λογής ρατσισμό, είτε είναι φυλετικός, είτε σεξιστικός, είτε γενικότερα εις βάρος κάθε ιδιαιτερότητας που ξεφεύγει από τα κοινωνικά στερεότυπα, ή τον προκατειλημμένο και απλουστευμένο όρο της “κανονικότητας”.

Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν… και μέσα στη μεγάλη μας κρίση-προπάντων αξιών-οι λέξεις αυτές άρχισαν να επαναπροσδιορίζονται, ή πιο σωστά, να αποκαθίστανται.

Να ξαναβρίσκουν το παλιό, το αυθεντικό τους νόημα.

Και που ‘χαμε μείνει; Α, ναι, στην ιστορία του Γιώργου και της Νίνας και γιατί εγώ επέλεξα να είμαι ο Γιώργος. Που θα γράψω ή θα πω στον κολλητό μου για κείνη την ελιά της στο μάγουλο, την αστεία αφηρημάδα της να ξεχνάει πάντα τον θερμοσίφωνα ανοιχτό, την, εκνευριστική κανονικά, μα τόσο γλυκιά επιμονή της να θέλει να μου διαβάζει τ’ αγαπημένα της παραμύθια όταν εγώ είμαι πτώμα και θέλω να κοιμηθώ, και να θυμώνει που με παίρνει ο ύπνος αμέσως. Το βραδινό ροχαλητό της που μοιάζει στ’ αυτιά μου σαν κελάρυσμα ρυακιού…..τη λαιμαργία της για τα γλυκά, τη συνήθεια να παραμιλάει στον ύπνο της  και να με ξυπνάει ή να μου τρυπάει τ’ αυτιά με τα ενοχλητικά μπιγκουτί στα μαλλιά της…..Τα περιττά της κιλά που όλο παλεύει να χάσει ή που δεν την απασχολούν καθόλου, αφού εγώ βρίσκω κι έτσι το κορμί της ερωτικό…..κι άλλα, κι άλλα, και τόσα πολλά….κι εγώ η Φαίη, ενδύθηκα στο άρθρο αυτό τον αντρικό ρόλο γιατί, δεν ξέρω αν το ‘χετε καταλάβει μέχρι τώρα, τα πρότυπα και οι νευρώσεις για την “τέλεια εμφάνιση”, την ομορφιά, την…..”αιώνια νεότητα” και την “comme il faut” θηλυκή συμπεριφορά παντού και πάντοτε απευθύνονται κυρίως στις και ταλανίζουν τις γυναίκες.

Εκείνες είναι που νιώθουν τύψεις αν ξεφύγουν από την καθημερινή τους δίαιτα, παθαίνουν ψυχαναγκαστικές νευρώσεις για το αν δείχνουν αρκετά όμορφες, ακόμη και νευρικές ανορεξίες.

“Ένας άντρας πρέπει να είναι γοητευτικός” (πιο υποκειμενικά κριτήρια). Μια γυναίκα νέα και όμορφη (αντικειμενικά κριτήρια).

Εγώ πάλι θεωρώ την ομορφιά  πάντα υποκειμενική και κάτι που, όπως αναφέρει και ο Antoin Saint Exypery -για την ουσία- στον “Μικρό Πρίγκηπα” δεν φαίνεται με το μάτι.

Γι’ αυτό λοιπόν διάλεξα να “είμαι” ο  αληθινά ερωτευμένος άντρας, που βρίσκει κάθε συνήθεια και κάθε “ατέλεια” της γυναίκας που έχει ερωτευθεί χαριτωμένη και γοητευτική. Άλλωστε ποιος είπε πως μόνο οι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους; Το κάνουμε πρωτίστως εμείς, οι συγγραφείς. Ή μάλλον, για την ακρίβεια-μπορούμε να μπούμε σε όλους τους ρόλους ταυτόχρονα.

Μια και κάναμε αναφορά λοιπόν και στην δραματική τέχνη, θα κλείσω με μια σκηνή από μια πραγματικά αισιόδοξη και χαριτωμένη ταινία εποχής που πολύ μου άρεσε, το “The star”.

Η νεαρή Πέπη μετακομίζει στο Χόλυγουντ με στόχο να γίνει μια διάσημη ηθοποιός, στην πραγματικότητα ωθούμενη από τον θαυμασμό σε βαθμό λατρείας που τρέφει για τον ηθοποιό Βαλεντάϊν, πρώτο όνομα του βωβού κινηματογράφου. Όταν αυτός την πιάνει ….επ’ αυτοφόρω στα καμαρίνια του να χαϊδεύει με λατρεία τα προσωπικά του αντικείμενα, της λέει: “Για να γίνεις διάσημη, θα πρέπει να έχεις κάτι ξεχωριστό.” Και της ζωγραφίζει με το μολύβι μια ελιά στο μέτωπο. Μια ελιά που δεν σταμάτησε η ίδια να ζωγραφίζει μέχρι που έφτασε στο απόγειο της καριέρας της.

Φαίη Ρέμπελου, Συγγραφέας,
Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή “Σχέδιο απόδρασης” και τη συλλογή διηγημάτων “Όλα είναι κύκλος”, έχει συμμετάσχει στις ποιητικές ανθολογίες “Γεια σ’ αγαπώ αντίο” με την ποιητική ομάδα “ο κύκλος των…”, “Με το Π της ποίησης” με την ποιητική ομάδα “Νήματα μνήμης” και συλλογή διηγημάτων “Ραγισμένος χρόνος, μύθοι εναλλακτικής ιστορίας”