“Η ομορφιά της ατέλειας” από την Χρύσα Βαμβακίδη

Ήτανε Απρίλιος,
είχε κάποιους μήνες που ο Αντώνης έφυγε, απώλεια που πόνεσε…
πήρα το δρόμο δίχως να θέλω κάπου να πάω, απλά περπατούσα… κάθισα σε ένα παγκάκι δίπλα στο ποτάμι και κάρφωσα το βλέμμα μου πάνω σε ένα κομμένο δέντρο… Βρήκα ομορφιά σε ένα δέντρο κομμένο όχι όμως νεκρό…

Η ομορφιά της ατέλειας….
Αράδιασα κάποιες σκέψεις μου λοιπόν στα πλήκτρα του κινητού μου και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα στη σκέψη πως δεν θα τις μοιραζόμουν πια με τον Αντώνη… Δεν ολοκλήρωσα ποτέ εκείνο το κείμενο… ατελές λοιπόν…

Κάθε φορά που το διαβάζω, θυμάμαι, νοσταλγώ, φέρνω εικόνες στο μυαλό μου… δεν με ενοχλεί που έμεινε δίχως τέλος…
Βρίσκω πάντα στην ατέλεια του την απώλεια… τη θλίψη… Κι εκεί ανακάλυψα πόσο με γοητεύει η ατέλεια… το στερητικό αυτό “α”, που είναι το μοναδικό που κρύβει μια ατέρμονη γοητεία, στους ανθρώπους, στην τεχνη, στη φύση…

Με ελκύει η ατέλεια και με έχει καταστρέψει η τελειομανία μου… κι όλο αυτό κρύβει μια βαρβαρότητα που μπορούν να την αντιληφθούν μόνον όσοι είναι ευαίσθητοι και σκέφτονται λογικά… Κοιτάζοντας τους άντρες ψάχνω να βρω την μεγαλύτερη ατέλεια πάνω τους, να γραπωθώ από αυτή και για χάρη της να πεθάνω από έρωτα…

Ψάχνω στους ανθρώπους εκείνη την ατέλεια τους που μισούν και προσπαθώ να τους πείσω πως είναι ότι πιο όμορφο επάνω τους…

Αν δεν αγαπήσεις την ατέλεια σου θα μείνεις πάντα μισός… άδειος… πάντα θα κυνηγάς δαίμονες προσπαθώντας να αγγίξεις το τέλειο και αντί να γίνεσαι καλύτερος θα παραμένεις στάσιμος ή θα χάνεις κάτι! Γεμίσαμε πλαστικά πρόσωπα, αλλοιωμένα, τρομακτικά… δε θα μάθουμε ποτέ πόση ψυχή ξοδέψανε για να μεταλλαχθούν…!

Οι άνθρωποι μπορούν να αντικαθιστούν καθετί αληθινό με ένα ψέμα που τους βολεύει, που ταΐζει την προσωπική τους ματαιοδοξία… Και χάνονται… Η ομορφιά της ατέλειας ξεκινάει ακριβώς από εκείνο το σημείο που η γοητεία της σε κερδίζει. Για εκείνες τις ακανόνιστες γραμμούλες στις άκρες των ματιών σου μπορούσα να κάνω ότι φοβόμουν περισσότερο… για κείνες τις γραμμούλες που μισούσες κάθε φορά που κοιτιόσουν στον καθρέφτη… που πίστευες πως είναι η μεγαλύτερη ατέλεια πάνω σου…. Δεν μπόρεσες ποτέ να αποδεχτείς πως ο χρόνος σε άγγιξε απαλά… έτσι άγγιζα τις γραμμούλες σου τις ώρες που κοιμόσουν, προσπαθώντας να ζήσω τη διαδρομή σου…

Κι έτσι που περπάτησα στις στιγμές… θυμήθηκα τα ξεθωριασμένα κόκκινα παπούτσια μου… έτσι ξεθωριασμένα και πολυφορεμένα, είχαν να μου διηγηθούν πολλά…. Θα τα φορέσω και θα βγω… Μέχρι κι η νύχτα απόψε έχει μια ατέλεια και μια δυσαρμονία, τόσο γοητευτική που θες να την απολαύσεις…

Η ομορφιά της ατέλειας κρύβεται πάντα πίσω από τη φθορά ή την πληγή… Υπάρχει για να μας κάνει ξεχωριστούς!

Χρύσα Βαμβακίδη

Γραμματέας είμαι πια στο νοσοκομείο στην Ογκολογική κλινική αγκαλιές δίνω…
για να μαλακώσω πληγές… δεν ανήκω στους τοίχους ενός δημοσίου κτηρίου 
όμως ανήκω ολοκληρωτικά στις αγκαλιές των χιλιάδων ασθενών 
…με το θλιμμένο βλέμμα και τη γενναία καρδιά!