Περιμένοντας τη βροχή! Από την Χρύσα Βαμβακίδη

Η βροχή….
Άρρηκτα δεμένη πια με τις πιο μοναχικές στιγμές μου… ίσως γι΄αυτό να μ´αρέσει τόσο.
Όποτε με πιάνει βροχή στο δρόμο στεναχωριέμαι που τη χάνω… τη χάνεις τη βροχή αν δεν είσαι σπίτι… δεν φοβάμαι μη βρέχω…
Χάνω τον ήχο της, την ηρεμία που μου προκαλεί η “μελωδία” της κι εκείνη τη θλίψη που τόσο πολύ έχω ανάγκη να ταΐζω ώρες ώρες…

Η βροχή είναι η αγκαλιά και το χάδι εκείνες τις νύχτες που είχες την επιλογή να βγεις αλλά προτίμησες να μείνεις σπίτι και να την απολαύσεις. Το πιο νόστιμο κέικ μου το έφτιαξα ενώ έξω έβρεχε αργά και το ράδιο έπαιζε Βιτάλη… Όχι,δεν το έφαγα μόνη μου, το μοίρασα… κι η βροχή μοίρασμα είναι!

Μισώ τις βροχές που συνοδεύονται από βροντές, τις φοβάμαι τις βροντές… Μια τέτοια νύχτα ήθελα να έρθεις, εσύ όμως προτίμησες να μείνεις απέναντι… Ο ήχος της βροχής κι εσύ στο απέναντι περβάζι να ψάχνεις το βλέμμα μου, κι εγώ όταν σε νιώθω να το ψάχνεις, να στο δίνω όσο πιο πολύ μπορώ, με το “πολύ” το δικό μου που πάντα περισσεύει, σαν να φοβάμαι πως δεν θα σε ξαναδώ, σαν να φοβάμαι πως ο ήχος της βροχής σβήνει τον ήχο της φωνής σου που μου ψιθυρίζεις πως ποτέ δεν θα είμαι μόνη. Και στέκομαι στην κόψη του σκαλιού κι αφήνω τις στάλες να με βρέχουν, σαν να φοβάμαι πως δεν θα ξαναβραχώ απ’τον δικό σου ουρανό!

Στέκομαι εκεί και κοιτάζω τις στάλες να μπερδεύονται στα μακριά σου δάχτυλα και να γλιστρούν στο χώμα, ήθελα να ‘μαι μια στάλα τότε!

Τώρα ήθελα να σου φωνάξω πως είμαι μόνη…. εγώ και ο ήχος της βροχής… δεν θέλω να βραχώ… κρυώνω και μ´αρέσει…. Φοβάμαι πως αυτή η δροσιά είσαι εσύ και μ´αρέσει! Η βροχή ξεπλένει ότι δεν μπόρεσα να σβήσω… Αγαπώ τις ανοιξιάτικες βροχές με ήλιο… σαν χαμόγελο θλιμμένο… Σαν τραγούδι μικρού παιδιού..! Κι αν προσμένω κάτι με λαχτάρα, θα’ναι πάντα μια ανοιξιάτικη βροχή… μονάχα αυτό…

Χρύσα Βαμβακίδη

Γραμματέας είμαι πια στο νοσοκομείο στην Ογκολογική κλινική αγκαλιές δίνω…
για να μαλακώσω πληγές… δεν ανήκω στους τοίχους ενός δημοσίου κτηρίου 
όμως ανήκω ολοκληρωτικά στις αγκαλιές των χιλιάδων ασθενών 
…με το θλιμμένο βλέμμα και τη γενναία καρδιά!