“Γυναίκα” από την Φαίη Ρέμπελου

Girls Write Right by FAX…! FayAzimaXrysa

Τα κορίτσια γράφουν “σωστά” και έχουν πάντα “δίκιο”!
Τρία “κορίτσια”… τρία εντελώς διαφορετικά κορίτσια, γράφουν με αφορμή πάντα το ίδιο θέμα! Τρεις “γυναίκες” με διάθεση χιουμοριστική, καυστική, παιχνιδιάρικη, αγαπησιάρικη… αληθινή! Κορίτσια γιατί όλες οι γυναίκες μέσα τους νιώθουν κοπέλες αλλά παραμένουν πάντα κορίτσια!!! FAX από τα αρχικά των ονομάτων μας… ή ότι άλλη παράφραση σας έρχεται!

Ένα άθλιο, υποτακτικό, και κυρίως πονηρό ον. Έτσι ήταν. Έτσι έπρεπε να ήταν. Έτσι είναι(;;;)

Λοιπόν, ας το δούμε πιο αναλυτικά. Έτσι ήταν κι έτσι “έπρεπε” να ήταν, ναι. Επιβαλλόταν. Από το πατριαρχικό και φαλλοκρατικό καθεστώς. Πως αλλιώς θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα θέλω της; Σαφώς ελισσόμενη. Ύπουλα. Πως αλλιώς θα “τύλιγε” έναν άντρα; Πως θα έκανε οικογένεια και παιδιά, πως θα κέρδιζε και την κοινωνική καταξίωση;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και εκ του βαθέως ανάλυση υπάρχει στο (κλασσικό πλέον) βιβλίο της υπαρξίστριας φιλοσόφου Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Ένα βιβλίο που (για αρχή) κάθε γυναίκα καλό θα είναι να διαβάσει. Δεν θα το πω αξεπέραστο γιατί οι εποχές αλλάζουν. Αν και αυτό είναι ένα ερώτημα. Αλλάζουν τελικά για τις κοινωνικές μάζες ή έστω για την πλειοψηφία; Ή μόνο για λίγους; Όπως και να ‘χει, αυτό το βιβλίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί δίνει μια ενδιαφέρουσα κατηγοριοποίηση των γυναικών σ’ όλες τις φάσεις και σε όλους τους ρόλους. Προτείνω να το διαβάσετε, άλλωστε θα μας έπαιρνε πολύ χώρο και χρόνο για να αναλυθεί περαιτέρω στο παρόν άρθρο.

Από την δική μου, προσωπική πείρα και παρατήρηση, όσον αφορά την κλασσική κατηγοριοποίηση της κοινωνίας, για τις γυναίκες υπάρχουν τρεις κατηγορίες-καλούπια (κοινωνικά στερεότυπα): Η παντρεμένη, η πόρνη και η γεροντοκόρη.

Πονηρή είπαμε παραπάνω, και ύπουλη. Ναι. Τι γίνεται όμως αν μια γυναίκα αποφασίσει να πάει κόντρα στο κύμα, στα κοινωνικά δηλαδή και προκατασκευασμένα στερεότυπα; Πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς, σεναριογράφοι και άλλοι καλλιτέχνες έχουν ασχοληθεί μ’ αυτό το θέμα.

Στην “Φόνισσα” του αξεπέραστου λογοτέχνη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η κεντρική ηρωϊδα, η Φραγκογιαννού, έχει πλέον απηυδήσει από την καταναγκαστική και κοινωνικώς επιβεβλημένη μοίρα των κοριτσιών του νησιού, που θα έπρεπε να παντρευτούν κατ’ εντολή των γονέων τους κάποιον ναυτικό και να τον βλέπουν όποτε άδειαζε από τα ταξίδια του και τις “γυναίκες των λιμανιών” ώστε να τους κάνει παιδιά και να περάσουν στην κατηγορία της κυριαρχίας και της κοινωνικής καταξίωσης. Η γυναίκα εδώ είναι χωρίς δική τους βούληση και προσωπικότητα, ένα υπομονετικό και χρήσιμο για την αναπαραγωγή ον. Είναι τεράστιο το κοινωνικό μανιφέστο του συγγράμματος αυτού, καθώς η απελπισμένη πια ηρωιδα φτάνει στα άκρα και για να …..προλάβει το κακό, καθώς πιστεύει πως κορίτσια είναι καλύτερο πια υπο τέτοιες συνθήκες να μη γεννιούνται, και θανατώνει τα μικρά, ακόμη αθώα και ανυποψίαστα κοριτσάκια.

Συγκλονιστικό. Μια άλλη ακραία ηρωίδα και αναφέρομαι σ΄αυτές τις περιπτώσεις γιατί τα άκρα αποκαλύπτουν συνήθως τα υπάρχοντα κοινωνικά αδιέξοδα είναι η αριστοκράτισσα Τερέζα Βάρμα Δακόστα του ομώνυμου διηγήματος του Γρηγόρη Ξενόπουλου που για να ξεπεράσει τη σύγκρουση ανάμεσα στις φυσιολογικές σεξουαλικές τις ορμές και την κοινωνική κατακραυγή (ας μην ξεχνάμε πως μέχρι σχεδόν πρόσφατα ήταν απαγορευμένες και στην χώρα μας οι προγαμιαίες σχέσεις για τις γυναίκες), κάνει αχαλίνωτα σεξ με άντρες “κατώτερους” της κοινωνικά, εξαφανίζοντας τους κατόπιν σε μια καταπακτή του Πύργου της. Στο τέλος παντρεύεται έναν αριστοκράτη της δικής της σειράς, και όλα της πάνε μια χαρά, αφού ακόμη και ο σοσιαλιστής φίλος της, το μόνο άτομο που τα ξέρει όλα, κατανοώντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, επιλέγει να μη μιλήσει.

Τι συμπτώσεις υπάρχουν στην τέχνη τελικά…. Η υπόθεση μου θυμίζει έντονα την πολύ γνωστή ταινία του Πολ Βερχόφεν, “Βασικό ένστικτο”. Η κεντρική ηρωίδα, (Σάρον Στόουν) μια πλούσια και ταλαντούχα συγγραφέας εξαφανίζει με τρόπο μυστηριώδη πρώτα την οικογένειά της και κατόπιν εραστές που, χωρίς να την καλύπτουν συναισθηματικά προσπαθούν να την απομυζήσουν και οικειοποιηθούν. Ζωντανός μένει μόνο ο κατάλληλος άντρας που θα την αγγίξει συναισθηματικά και θα χωρέσει την αγάπη του στην ελευθερία της (Μάικλ Ντάγκλας). Μια ταινία που, αν και χαρακτηρίστηκε ως απλό εμπορικό θρίλερ, έχει πολύ ενδιαφέροντες συμβολισμούς. Η γυναίκα μέλισσα, οι κηφήνες, η εκμετάλλευση του χαρισματικού ανθρώπου, η ελευθερία….γένους θηλυκού κι αυτή!

Και μια που αναφέρθηκα στον κόσμο των μελισσών, οι συνειρμοί μου φέρνουν στο νου μια σχολική παράδοση στο μάθημα των Νέων Ελληνικών. Δεν θυμάμαι ποιου κείμενο διαβάζαμε, μόνο πως έλεγε πως οι άντρες είναι σαν τους κόκκορες και οι γυναίκες σαν τις κότες. Οι κόκκορες επιδεικνύουν τα μεγαλοπρεπή τους φτερά, υπερήφανοι, και οι κότες υπομένουν, υποτακτικές και ταπεινές, όπως άλλωστε ορίζει η φύση τους. Και αλίμονο στην κότα, συνέχιζε, που θα πάει να το παίξει κόκκορας! Θα …χάσει το παιχνίδι! Αφού λοιπόν η φιλόλογος-γυναίκα κι αυτή-ρώτησε αρκετούς στην τάξη (τ΄αγόρια συμφωνούσαν χαρούμενα, τα κορίτσια δεν είχαν άποψη ή έλεγαν κάτι “ναι μεν αλλά”..) ρώτησε και μένα. Της είπα ότι η φύση δεν αποτελείται μόνο από κόκκορες και ….κότες! Αυτός, συνέχισα, έχει πάρει απλώς ένα παράδειγμα από μια ορισμένη “κοινωνία” των ζώων. Αν όμως αλλάζαμε το παράδειγμα και παίρναμε ας πούμε την κοινωνία των μελισσών, τότε τι συμπέρασμα θα βγάζαμε;

Και αφού αναφέρθηκα σε αρκετά παραδείγματα και περιστατικά, από τον χώρο της λογοτεχνίας και της ζωής, ερωτώ: Τι γίνεται γενικά με την γυναίκα που είναι αγέρωχη, που δεν καταδέχεται να παίξει αυτόν τον ρόλο, που δεν κάθισε καν να…..δασκαλευτεί σωστά από τη μάνα της;

Υπάρχουν γυναίκες ευθείς τύποι;;
Εγώ πιστεύω ναι, και πως είναι, σε καιρό πολέμου αλλά και ειρήνης, μεγάλες αγωνίστριες. Δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε τις γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και τόσες άλλες που πολέμησαν για τα δικαιώματα τους εν καιρώ ειρήνης. Το τελευταίο πράγμα που θα έκαιγε αυτές τις γυναίκες θα ήταν…..του αντρός τους ο χαβάς. Εκτός κι αν ήταν καλοπαντρεμένες. Αυτήν την λέξη δεν θα την βάλω σε εισαγωγικά, γιατί την γράφω όπως την εννοώ εγώ. Παντρεμένες με Αγάπη και Έρωτα. Γιατί μόνο αυτά τα συναισθήματα μέσα σ’ ένα ζευγάρι εξισώνουν τελικά-τουλάχιστον ψυχολογικά-την γυναίκα με τον άντρα, κι έτσι εκείνη παύει ναι είναι το αδύναμο -λόγω της φύσει δοτικότητας του κομμάτι του διαμελισμένου Ερμαφρόδιτου*

Τελειώνοντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να προσθέσω πως χαίρομαι πραγματικά που συμμετέχω σ΄αυτό το blog στην ομάδα FAX (Girls write right) μαζί με δύο υπέροχες και αληθινές ΓΥΝΑΙΚΕΣ, την Azima και την Χρυσάνθη Βαμβακίδη, και το πιο ενδιαφέρον: Βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά τους η καθεμιά!!

Και, που είστε, κορίτσια, είτε χάνετε είτε κερδίζετε το παιχνίδι, ψηλά το κεφάλι!

*Ο μύθος του “Ερμαφρόδιτου” εμφανίζεται στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα, από τον Αριστοφάνη , στο κεφάλαιο “Περί Έρωτος”.

Φαίη Ρέμπελου, Συγγραφέας, Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή “Σχέδιο απόδρασης” και τη συλλογή διηγημάτων “Όλα είναι κύκλος”, έχει
συμμετάσχει στις ποιητικές ανθολογίες “Γεια σ’ αγαπώ αντίο” με την ποιητική ομάδα “ο κύκλος των…”, Με το Π της ποίησης” με την ποιητική ομάδα “Νήματα μνήμης” και συλλογή διηγημάτων “Ραγισμένος χρόνος, μύθοι εναλλακτικής ιστορίας”