“Γυναίκα” από την Χρύσα Βαμβακίδη

Girls Write Right by FAX…! FayAzimaXrysa

Τα κορίτσια γράφουν “σωστά” και έχουν πάντα “δίκιο”!
Τρία “κορίτσια”… τρία εντελώς διαφορετικά κορίτσια, γράφουν με αφορμή πάντα το ίδιο θέμα! Τρεις “γυναίκες” με διάθεση χιουμοριστική, καυστική, παιχνιδιάρικη, αγαπησιάρικη… αληθινή! Κορίτσια γιατί όλες οι γυναίκες μέσα τους νιώθουν κοπέλες αλλά παραμένουν πάντα κορίτσια!!! FAX από τα αρχικά των ονομάτων μας… ή ότι άλλη παράφραση σας έρχεται!

Η βραδιά απόψε έχει μια γλύκα, λες κι η άνοιξη έβαλε το χεράκι της δειλά με τον ερχομό του Μάρτη… Η βραδιά… η Άνοιξη… η γλύκα… λέξεις “κορίτσια”….όπως η γυναίκα!

Η γυναίκα, το αδύναμο φύλο, τον κακό σας τον καιρό λέω εγώ. Όχι από φεμινιστικής άποψης μα από τη ζωή δοσμένο…Η γυναίκα είναι η δύναμη, η επανάσταση, ο κινητήριος μοχλός της ζωής. Γίνανε λάθη βέβαια…Όλα θέλουν ένα χειρισμό, ένα απαλό άγγιγμα θέλουν όλα για να γίνει το θαύμα. Χάσαμε ίσως το μέτρο, μερικές φορές και καπελώσαμε τον γενναίο και παντοδύναμο άνδρα! Βολεύτηκε κι αυτός με τις δικές μας ικανότητες και κάπως έτσι πίσω από την κλεισμένη πόρτα είμαστε “στρατηγοί” κι απ´έξω η κύρια του κυρίου! Πάντα υπάρχουν κι εξαιρέσεις…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα με το σημαδεμένο κορμί… Όχι από αδυναμία αλλά από φόβο. Αυτά βέβαια που σκέφτομαι είναι λίγο γενικά κι αόριστα, ίσως σηκώνουν κι αναλύσεις κι εγώ δεν έχω όρεξη για αναλύσεις με αριθμούς και ποσοστά. Σιχαίνομαι τους αριθμούς από τότε που ήμουν ένα από τα πολλά ωάρια της μάνας μου!

Έτσι λοιπόν που έφερα στο νου μου τη γυναίκα σαν όν πάνω στη γη, θυμήθηκα εκείνη τη γυναίκα που αν περνούσε από το χέρι μου θα την έκανα σύμβολο της γυναικείας ύπαρξης, της γυναικείας δύναμης! Μου διηγήθηκε την ιστορία της ζωής της μια μέρα που της είπα πως είναι η γυναίκα που θα θέλαμε όλες να είμαστε…

Μεγάλωσε μόνη κι έρημη με τη γιαγιά της σε ένα απομακρυσμένο χωριό σε κάποιο νησί… Ορφάνεψε μικρή, πολύ μικρή. Πήγαινε στο σχολείο με τα πόδια, με τα γυμνά της πόδια. Κι έτσι που το σώμα της ήρθε σε επαφή με τη γη, την αγάπησε τη γη και μαζί με τη γη αγάπησε κι ότι αυτή παράγει… Ότι φυτρώνει πάνω της, άγριο κι άναρχο το αγάπησε πολύ. Δέχθηκε την απόρριψη από τους γύρω της μα πήρε και αγάπη. Μεγάλωσε, σπούδασε ,έκανε οικογένεια… Μόνη… Δίχως στήριγμα κανένα. Επιβίωσε, βρήκε τρόπους και πορεύτηκε με αξιοπρέπεια.

Πήρε άντρα ναυτικό κι έζησε τη μοναξιά ακόμη μια φορά… Η ζωή μετά από χρόνια της ζήτησε να τον αγαπήσει ξανά από την αρχή κι εκείνη το έκανε γιατί όλα τα χρόνια της απουσίας του, περίμενε το γυρισμό του… Έγινε μάνα δίχως να έχει δίπλα της κανέναν… Μεγάλωσε τα παιδιά της με περγαμηνές κι αξίες… τα σπούδασε… Κι όμως έγινε μάνα όχι μόνο των δικών της παιδιών μα κι άλλων πολλών…. Εκείνων των παιδιών που με ένα μαγικό τρόπο φύτεψε μέσα τους γνώσεις, αγάπη, αλτρουισμό, δοτικότητα, συναισθήματα δυνατά… Υπήρξε φωτοδότης…! Έδωσε μάχες πολλές με τον εαυτό της για να δεχθεί τη ζωή της και να την περπατήσει. Μα το έκανε περήφανα… γενναία κι ας ματώνανε τα πόδια της από τα αγκάθια και τις πέτρες… Η αγκαλιά της έχει πάντα την ζεστασιά της αγκαλιάς της μάνας… Η δική της αγκαλιά που η ίδια δεν πρόλαβε μα νιώσει της μάνας της την αγκαλιά. Έγινε γιαγιά και συνεχίζει να ονειρεύεται… Να ερωτεύεται τους ανθρώπους και τις μυρωδιές της γης! Να δίνει δίχως προσμονή καμία… Κι όλη της η ζωή θαρρείς πως φώλιασε μέσα της και κατοικεί σε εκείνον το λυγμό που έχει η φωνή της! Σε όλη την όψη της και στο χαμόγελο της, στο βλέμμα της το καθαρό!

Εγώ αναγνωρίζω τη γυναίκα που μπορεί να αντέξει τα πάντα!
Τη γυναίκα μάνα, τη γυναίκα ερωμένη, την εργαζόμενη γυναίκα, τη γιαγιά, την κόρη, την αδερφή…. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη μάνα μου….Όμως μέσα σε αυτή τη σπάνια γυναίκα κατοικεί και η δική μου μάνα. Δεν θα σας πω το όνομα της… Να τη φωνάζετε ΓΥΝΑΙΚΑ. Να σέβεστε και να αγαπάτε τις γυναίκες… Να τις θαυμάζετε! Όποιο ρόλο κι αν κρατούν θα είναι πάντα οι πρωταγωνίστριες στις ζωές σας.

Χρυσάνθη Βαμβακίδη

Γραμματέας είμαι πια στο νοσοκομείο στην Ογκολογική κλινική αγκαλιές δίνω… για να μαλακώσω πληγές… δεν ανήκω στους τοίχους ενός δημοσίου κτηρίου όμως ανήκω ολοκληρωτικά στις αγκαλιές των χιλιάδων ασθενών με το θλιμμένο βλέμμα και τη γενναία καρδιά!