Ψάχνοντας το “εσωτερικό παιδί”

Ψάχνοντας το “εσωτερικό παιδί”

Οι διαλογισμοί, οι θεραπευτικές συνεδρίες, οι βιωματικές τεχνικές δραματοθεραπείας, που σχετίζονται με το “εσωτερικό παιδί”, λειτουργούν στην ολότητα της ύπαρξης σου! Δουλεύοντας με το εσωτερικό παιδί, είναι σαν να σταματάς να ξύνεις το παλιό τραύμα επιτρέποντας στην πληγή να κλείσει…  όσο επιτρέπεις στο μικρό παιδί μέσα σου να βρει την θεραπεία του, συμβάλεις ως ενήλικας στη συνολική σου ευημερία! Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή σου επηρεάζονται από το εσωτερικό σου παιδί.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια εύκολη διαδικασία… απαιτεί χρόνο… χρόνο που πρέπει να αφιερώσεις στο μικρό παιδάκι που ήσουν κάποτε αναλαμβάνοντας δράση ως ενήλικας, να το φροντίσεις σαν να είσαι η μαμά και να το προστατέψεις σαν να είσαι ο μπαμπάς, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως ενήλικας να το υπερασπιστείς! Ναι κάποιος διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις μπορεί να σκεφτεί…  “και γιατί να το ξυπνήσω και να μπω μέσα στη θλίψη που έζησε τότε… ένα παιδάκι που ούτε καλά το θυμάμαι”

1. Εμπιστοσύνη

Για να εμφανιστεί το τραυματισμένο εσωτερικό παιδί σου, για να βγει από την κρυψώνα του, πρέπει να είσαι διαθέσιμος, για να μπορεί να εμπιστευτεί ότι θα είσαι εκεί γι’ αυτό. Το εσωτερικό παιδί σου χρειάζεται επίσης έναν υποστηρικτικό, μη οργισμένο (όπως οι ενήλικες ή οι γονείς) σύμμαχο που θα επιβεβαιώσει  την εγκατάλειψη, την παραμέληση, την κακομεταχείριση που νιώθει ότι έχει υποστεί. Ακόμα κι αν όλα όσα θα περιγράφει είναι μεγεθυμένα και ακούγονται υπερβολικά … πρέπει να κανακέψεις το εσωτερικό σου παιδί… να το αφήσεις να τα πει έτσι όπως τα νιώθει… και να του δώσεις το χρόνο να τα φέρει στην πραγματική τους διάσταση! Αυτά είναι τα πρώτα βασικά στοιχεία στην αρχική εργασία του πόνου.

2. Επικύρωση

Εάν εξακολουθείς να είσαι διατεθειμένος να μικραίνεις, να ελαχιστοποιείς, και να εκλογικεύεις τους τρόπους με τους οποίους ένιωσες ντροπιασμένος, αγνοημένος ή χρησιμοποιημένος, για να εκθειάσεις την συμπεριφορά των γονέων σου, από φόβο μην τυχών θυμώσεις μαζί τους, θα πρέπει τώρα να αποδεχτείς ότι αυτά τα γεγονότα πραγματικά συνέβησαν τόσο έντονα όσο τα θυμάσαι ή και λιγότερο… αλλά συνέβησαν και τραυμάτισαν την ψυχή σου. Μην ανησυχείς, οι γονείς σου δεν ήταν κακοί άνθρωποι, ήταν μόνο και οι ίδιοι τραυματισμένα παιδιά.

3. Σοκ και θυμός

Αν μέχρι εδώ ότι περιγράφω είναι συγκλονιστικά σοκαριστικό … τότε αυτό είναι υπέροχο, γιατί το σοκ είναι η αρχή της θλίψης… και μάλλον την έχεις παρακάμψει… δεν θα πω ότι υποτίμησες την θλίψη… γιατί δεν “ήξερες” και έπρεπε να επιβιώσεις… όμως το ότι την παράκαμψες δεν σημαίνει ότι δεν ήταν… και δεν παραμένει εκεί!

Είναι εντάξει να είσαι θυμωμένος, ακόμα κι αν αυτό που σου έγινε ήταν ακούσιο. Στην πραγματικότητα, πρέπει να θυμώσεις αν θέλεις να θεραπεύσεις το τραυματισμένο εσωτερικό παιδί σου. Δεν εννοώ ότι πρέπει να ουρλιάζεις και να φωνάζεις (αν και θα μπορούσες) αλλά να δώσεις την αξία του στον θυμό σου. Είναι θεμιτό να σε τρελαίνει αυτή η άδικη συμφωνία.

Ξέρω ότι οι γονείς σου έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν και αυτοί σαν δύο τραυματισμένα ενήλικα παιδιά που ήταν ή και που ίσως να παραμένουν. Αλλά γνωρίζεις επίσης ότι εξαιτίας αυτού παραμένεις να είσαι βαθιά τραυματιζόμενος πνευματικά με ότι βλαβερές συνέπειες φέρει αυτό για τη ζωή σου. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους. Δεν θα διαιωνίσω κι άλλο την άμεση δυσλειτουργία και κακοποίηση που κυριάρχησε στο οικογενειακό μου σύστημα. Ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει στο όνομα της αγάπης… Γιατί έτσι θα εξακολουθούμε να διαιωνίζουμε όλοι… την αγάπη συνδεδεμένη με τον πόνο… με την θλίψη…

4. Θλίψη

Μετά τον θυμό έρχεται κακό και θλίψη. Αν έχεις νιώσει θύμα, πρέπει να θρηνήσεις αυτή την προδοσία. Μπορείς επίσης να θρηνήσεις για αυτά που θα μπορούσες να είσαι, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου. Πρέπει να θρηνήσουμε τις ανεκπλήρωτες αναπτυξιακές σου ανάγκες… πρέπει να θρηνήσεις και να βγάλεις όλο το παράπονο σου… πρέπει να επιτρέπεις στην συγκίνηση να έρθει σε σένα… γιατί στη συγκίνηση υπάρχει ενέργεια που έχεις κρατήσει εγκλωβισμένη… θα απεγκλωβιστεί και θα κινηθεί μόλις επιτρέψεις στον εαυτό σου να συγκινηθείς για σένα… το κάνεις τόσα καλά για τους άλλους… κλαις και πονάς και συγκινείσαι βλέποντας μια ταινία… με τον πόνο του άλλου… με το παιδάκι που πεινάει… που δεν έχει… που το άφησαν… έχεις αναρωτηθεί γιατί? …για το “δικό σου παιδάκι” πότε έκλαψες… ? Πότε επέτρεψες να συγκινηθείς… 

5. Μήνυμα

Όταν θρηνούμε για κάποιον που πέθανε, τις περισσότερες φορές μπορεί να νιώθουμε τύψεις ή ενοχή…  είναι πολύ έντονο μερικές φορές… για παράδειγμα, ίσως να θέλαμε να είχαμε περάσει περισσότερο χρόνο με τον αποθανόντα… ενδεχομένως να κλαίμε να πονάμε “εγωιστικά” για αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε… να πούμε…  Όμως, στην παρηγορητική εγκατάλειψη της παιδικής ηλικίας, πρέπει να βοηθήσεις το τραυματισμένο εσωτερικό σου παιδί να δει ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά… Ο πόνος του είναι για το τι συνέβη σε αυτόν… είναι γι’ αυτόν… είναι προσωπικός… δεν είναι εγωιστικός… είναι αληθινός …και παραμένει εκεί… τόσα χρόνια μετά! Πάρε το αληθινό μήνυμα λοιπόν!

6. Μοναξιά

Τα βαθύτερα βασικά συναισθήματα της θλίψης είναι η τοξική ντροπή, ενοχή και η μοναξιά. Ήσουν, ήμασταν ντροπιασμένοι από [τους γονείς μας] που μας εγκατέλειψαν. Αισθανόμαστε ότι είμαστε κακοί, “μικροί”, λίγοι, ακόμα και βρώμικοι σαν να είμαστε μολυσμένοι και αυτή η ντροπή οδηγεί στη μοναξιά. Δεδομένου ότι το εσωτερικό μας παιδί αισθάνεται λανθασμένο και ελαττωματικό, ένοχο… πρέπει να καλύψει τον αληθινό του εαυτό με τον προσαρμοσμένο, ψεύτικο εαυτό του. Έπειτα έρχεται να αναγνωριστεί από τον ψεύτικο εαυτό του. Ο αληθινός μόνος του… παραμένει μόνος και απομονωμένος… μα περιμένει… μέχρι το τέλος περιμένει….

Η παραμονή με αυτό το τελευταίο στρώμα επώδυνων συναισθημάτων είναι το δυσκολότερο μέρος της διαδικασίας θλίψης. “Η μόνη διέξοδος είναι να πας προς τα μέσα”, λέμε στη θεραπεία. Είναι δύσκολο να μείνεις σε αυτό το επίπεδο ντροπής ενοχής και μοναξιάς. Αλλά καθώς αγκαλιάζουμε αυτά τα συναισθήματα, βγαίνουμε από την άλλη πλευρά… Αντιμετωπίζουμε τον εαυτό που κρυβόταν… Βλέπεις, γιατί το έκρυψες από τους άλλους, το έκρυψες από τον εαυτό σου. Αγκαλιάζοντας την ντροπή και τη μοναξιά σου, αρχίζεις να αγγίζεις τον πιο αληθινό εαυτό σου.

Η αγάπη που αποκαλύπτεται για τους γονείς σε αυτό το τόσο βαθύ επίπεδο θεραπείας… είναι συγκλονιστική… είναι συγκινητική… όπως λέω πάντα στους θεραπευομένους μου, στους συνομιλητές μου, όπως έλεγα στη μαμά μου, έτσι λέω και στους φίλους μου και στην κόρη μου… η μεγαλύτερη…  η υπέρτατη μορφή αγάπης… η άνευ όρων αγάπη… είναι αυτή του παιδιού προς τον γονιό… προς την μάνα… προς τον πατέρα… γιατί ότι λάθη κι αν έχουν κάνει οι γονείς… όσο κι αν έχουν πονέσει τα παιδιά τους… άθελα τους τις περισσότερες φορές, (με εξαίρεση αυτές που αφορούν κλινικές περιπτώσεις) …το παιδί πάντα θα βρίσκει λόγους για να συγχωρέσει… θα βρίσκει πάντα … λόγους για να αποδέχεται και να αγαπά τους γονείς… ακόμα και απεγνωσμένα επιθυμεί την αποδοχή τους… την αγάπη τους…

…γι’ αυτό είναι τόσο σπουδαίο το να βρούμε το “εσωτερικό παιδί”… γιατί μας χρειάζεται και το χρειαζόμαστε και εμείς… γιατί μέσα απ’ αυτό θα βρούμε και θα καταλάβουμε και θα νιώσουμε τους γονείς μας… και ίσως έτσι καταφέρουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι… και έπειτα γονείς και εμείς για τα παιδιά μας!

Επικοινωνία για συνεδρίες ή επερχόμενα workshop  για το “εσωτερικό παιδί”
στα τηλέφωνα του Azima Cultural Art Space ή και στο info@azima.gr

Με εκτίμηση και από καρδιάς
Αζίμα