Κουβεντιάζουμε, μοιραζόμαστε “ανοίγουμε” την καρδιά μας Daya Tita

Χαίρομαι ιδιαιτέρως καθώς, άρχισαν ήδη να έρχονται τα πρώτα σας μηνύματα… σε αυτή την “εναλλακτική κουβέντα, μοιραζόμαστε ανοίγουμε την καρδιά μας”!

Με το άκουσμα αυτού του ιού και τις πρώτες μέρες, οι πρώτες σκέψεις που ήρθαν ήταν πόσο τελικά συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Ότι όλοι μπορεί να μας χωρίζουν χιλιόμετρα, ότι ο κόσμος μας μπορεί να φαντάζει μεγάλος σε έκταση αλλά πόσο μικρή τελικά είναι αυτή η απόσταση.

Όλοι οι επιστήμονες, οι γιατροί συμβουλεύουν περιορισμό της επαφής. Αυτό είναι η δεύτερη σκέψη: Ο φόβος της επαφής.

Ζούμε σε εποχές διαφορετικές θα έλεγα. Δεν έχει ζήσει η ανθρωπότητα και αυτός ο κόσμος τέτοιες αλλαγές. Τέτοιες “κρίσεις” σε τόσο σύντομα χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει παγκόσμιος πόλεμος, υπάρχουν σε διάφορα σημεία της γης, περιορισμένοι πόλεμοι… τόσο όσο… θα μπορούσε κανείς να πει. Κι όμως εάν δεις, εάν παρατηρήσεις ο άνθρωπος και οι πληθυσμοί ζούμε καθημερινά έναν πόλεμο, μία πάλη εσωτερική και εξωτερική. Συγκρούσεις παντού. Συγκρούσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, συγκρούσεις ατομικές και εσωτερικές.

Παλεύει κάθε μέρα ο άνθρωπος για τη ζωή του. Συγκρούεται κάθε μέρα. Να εργαστεί, να βγάλει χρήματα, να πάρει αυτό που δεν έχει πάρει, να είναι οι καλύτερος, να επιβεβαιωθεί, να αρέσει… να παντρευτεί, να κάνει παιδιά… να… να …. Και όλα γρήγορα … να τρέξει να προλάβει…. Τι? Και τα όνειρα; Όλα εκείνα που ήθελες όταν ήσουν παιδί; Που; Θυμάσαι;

Μέσα σε όλα αυτά έρχεται αυτός ο κορωνοΐός που μέσα από την φαντασία μου βλέπω δύο λέξεις, η μία η κορώνα και η άλλη ιός. Κορώνα το τσάκρας της κορώνας!!!! Η ενότητα της Ζωής, Ειρήνη και Χαρά, Πνευματικότητα, η σύνδεση μας με τον Ανώτερο Εαυτό μας, η ταυτότητα του Θεού.

Και επανέρχομαι. Τελικά πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι μεταξύ μας. Μας αφορά όλους υγιείς, ευπαθείς, νέοι, μεγάλοι, παιδιά!!!

Τα παιδιά που όπως λένε είναι πολλές φορές οι μεταφορείς του ιού. Και εάν το συνδυάσω με το τσάκρα της κορώνας θα πω, ναι είναι οι φορείς και οι μεταφορείς!!! Και έρχεται μέσα μου η ελπίδα ότι μπορεί να ζήσουμε το σημείο που θα γίνει αυτό το κλικ, αυτή η αλλαγή και θα περάσουμε σε άλλη εποχή!!!

Νιώθω ότι σαν να έχει όλο το παρελθόν στο παρόν, σαν να έχουν έρθει όλοι οι φόβοι των προγόνων μας στο τώρα. Ο φόβος του πολέμου, ο φόβος της επαφής, ο φόβος της επιδημίας, ο φόβος να έχω τα προς το ζην, ο φόβος της μοναξιάς και τελικά ίσως ο φόβος της Αγάπης! Φόβοι, πόνος τόσος μαζεμένος στο τώρα. Και τόσο πολύ καλυμμένος που δημιουργείται η σύγχυση και ίσως και παράνοια.

Και ας έρθουμε στην ευθύνη. Στην ευθύνη της επιλογής. Στην ατομική ευθύνη. Στη συλλογική ευθύνη. Το άτομο τροφοδοτεί το σύνολο και το σύνολο τροφοδοτεί το άτομο.

Ας αποδεχτούμε την σύνδεση μας. Ας αποδεχτούμε την ευθύνη μας, την ευθύνη μας πρώτα απ’ όλα να φροντίσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ας αποδεχτούμε την συλλογική μας ευθύνη να φροντίσουμε και να αγαπήσουμε το σύνολο, τους ανθρώπους γύρω μας, τον κόσμο μας. Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί να φαινόμαστε δυνατοί αφού η τεχνολογία προχώρησε και φτάσαμε στην τεχνική νοημοσύνη αλλά είμαστε και ευάλωτοι. Ας αποδεχτούμε ότι εμείς έχουμε την ευθύνη της ζωή μας, της δύναμης μας και πως θα τη χρησιμοποιήσουμε. Ας αποδεχτούμε ότι όλοι τελικά θέλουμε Αποδοχή και ΑΓΑΠΗ και ας την μοιραστούμε!!!!

Ας νιώσουμε ας βιώσουμε ας μοιραστούμε με Αλήθεια την αγάπη και την χαρά στο τώρα μέσα από την επαφή…

Και επειδή η ποίηση με συντροφεύει, μοιράζομαι μαζί σας ένα ποίημα από τον αγαπημένο μου Οδυσσέα Ελύτη με την “Ευχή το χαμένο να γίνει ζωντανό”

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΘΑΥΜΑ

Κοντά στα τρεχούμενα νερά, κάποτε μες στ’ αστραφτερά φυλλώματα, ειπώθηκαν τα πρώτα λόγια της λατρείας που ομολόγησε ο άνθρωπος μετά τον μακρύ ύπνο του ζώου. Και από το σπασμό του σκύλου ως το σκίρτημα του Αγγέλου στήθηκε, αληθινός άξονας της ζωής, ο Έρωτας^. να μετρά την απόκλισή μας από τη Γη, την έφεση και την ικανότητά μας ν’ αναζητήσουμε τον Παράδεισο.

Οδυσσέας Ελύτης

Δεν είμαστε στον καιρό που ο Holderlin έπλασε από τη Suzette Gondart τη Διοτίμα του ή που ο Novalis έβρισκε την «υπέρτατη πραγματικότητα» στο φωτοστέφανο μιας παιδούλας δεκατριώ χρονών, της χαμένης  πρόωρα μνηστής του, Sophie von Kuhn. Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς: όλα εκείνα τα στοιχεία της έξαρσης, της λατρείας, της θυσίας, της ένωσης με το θείο που ένα φωτεινό κεφάλι αρκούσε τότε ν’ απορροφήσει, τι έγιναν; Είναι δυνατόν να χάθηκαν από μέσα μας για πάντα; Όχι, όχι^. δεν αλλάζει ο άνθρωπος τόσο εύκολα^. κι αν το θαύμα έγινε απρόσιτο στις μέρες μας, δε σημαίνει ότι τα στοιχεία που το συνιστούν έπαψαν να υπάρχουν. Απλώς, χτυπιούνται μέσα μας με απελπισία χωρίς να βρίσκουν διέξοδο. Και είναι ακριβώς από την αναταραχή τους αυτή που βλέπουμε ν’ ανεβαίνουν στην επιφάνεια τόσα νεοφανή δεινά: το άγχος, η τρέλα, το κενό, η απόγνωση, το μηδέν.

Έτσι σιγά σιγά, στο πείσμα των ποιητών και των θρησκευομένων, απλώθηκε το κονίαμα του ορθολογισμού επάνω σ’ όλη την απέραντη έκταση της φαντασίας. Η μόνη αληθινή πραγματικότητα ξέφυγε κάτω από τα πόδια μας. Και ο νέος της εποχής μας απόμεινε φιμωμένος, ανίκανος, καταδικασμένος να ενασμενίζεται με την Κόλαση όπως οι χοίροι με το βούρκο. Κάτι χειρότερο: απόμεινε στειρωμένος από τη μόνη δυνατότητα που πίστευε ότι η απόρριψη των προλήψεων του είχε προσπορίσει: την ερωτική του πλήρωση. Επειδή, αλίμονο, δεν υπάρχει μόνον το σπέρμα της διαιώνισης που εκέρδισε ξαφνικά το δικαίωμα να σπαταλά με τη μεγαλύτερη ευκολία^. υπάρχει και το άλλο σπέρμα, το αόρατο, που κλείνει μέσα του όλες τις βαθύτερες δυνάμεις του ανθρώπου να ξεπεράσει τον εαυτό του και που, ανάλογα με την αντίσταση που συναντούν στη διάχυσή τους προς τον εξωτερικό κόσμο, γίνονται τελικά οι δυνάμεις του Καλού ή του Κακού που ορίζουν τη μοίρα μας.

Βρισκόμαστε σήμερα στην πλήρη απογύμνωση του σώματος όχι από τα ενδύματά του αλλ’ από το μυστικό του νόημα. Και ο χώρος της ερωτικής ομιλίας, από χώρος υψηλής έκστασης, έγινε χώρος ανίας και μηδενισμών από τον πληθωρισμό των αξιών.

Θα χρειαστεί, φαίνεται, να φτάσουμε ως την έσχατη άκρη του παραλογισμού όπου μας οδήγησε η ορθολογιστική μας θεότητα για να επαναστρέψουμε τη ζωή επάνω στην ουσιαστική της αλήθεια και να ξαναβρούν οι αισθήσεις μας τη χαμένη τους αγιότητα. Τότε ίσως πάλι, με τα χρόνια, όταν η Γη αποστεγνωμένη ολότελα διαρραγεί, και ξεχυθεί από τις ρωγμές της ο άλλος ουρανός, ο κρυμμένος μέσα της, τότε ίσως ξανασκύψει ο άνθρωπος με αληθινή αγνότητα επάνω στο αγαπημένο πλάσμα. Για να φωτισθούν τα σπλάχνα του και να μπορέσει να προφέρει μεγαλόφωνα τα λόγια λατρείας που, σε δύσκολους καιρούς, κατάμονος μέσα στην έρημο, είχε τολμήσει μόλις να συλλαβίσει…

Φως της Αγάπης!
Κι επί Νεκρών ακόμη λάμπεις τον Χρυσό σου!
Οδυσσέας Ελύτης

Με αφορμή την Πανδημία κορωνοϊού και με αφορμή την έμπνευση που μου δόθηκε από την Δασκάλα μου Azima.

Daya Tita Σ.Χ
Δημόσιος Υπάλληλος