Συνέντευξη στην κυρία Σταματίνα την δασκάλα εικαστικών μου στο σχολείο!

Φίλοι μου γεια σας! Οι μέρες της καραντίνας περνάνε, πότε αργά και πότε γρήγορα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία, να κάνω μια κουβέντα με ανθρώπους που θαυμάζω! Έτσι, ζήτησα από την Κυρία Σταματίνα, την δασκάλα εικαστικών στο σχολείο μου, να μου πει, αν θα ήθελε να της στείλω κάποιες ερωτήσεις και να μου τις απαντήσει! Είπε… “ναι Ελισάβετ, με χαρά να απαντήσω στις ερωτήσεις σου”! Με ενθουσιασμό ετοίμασα, τις ερωτήσεις, τις έστειλα και…. Να η πρώτη μου συνέντευξη!

Επέλεξα πρώτη την κυρία Σταματίνα, γιατί η ζωγραφική για μένα είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί μέσα από αυτό αποτυπώνω ότι έχω μέσα μου, την φαντασία μου!

Ζωγραφίζω από πραγματικά πολύ μικρή, γιατί οι γονείς μου με υποστήριζαν πάντα σε αυτό! Τι εννοώ? Οι πρώτες μου ζωγραφιές ήταν στον πάγκο της κουζίνας με κρεμούλες και φαγητά! Ναι έπιανα τα κουτάλια σαν πινέλα λέει η μαμά μου! Έτσι από πολύ νωρίς μου έδωσε πινέλα με νερομπογιές, από το πρώτο έτος της ζωής μου, αν και έτρεμε η ψυχή της όπως λέει μην τα φάω… γι’ αυτό ήταν δίπλα μου πάντα και ζωγράφιζε και εκείνη!!!

Οπότε χάρηκα πολύ όταν η κυρία Σταματίνα, η δασκάλα εικαστικών από το σχολείο μου, δέχτηκε να μου απαντήσει σε ερωτήσεις για το blog μου! Σκέφτομαι πως η ζωγραφική είναι ο λόγος που συναντηθήκαμε, γιατί κάθε δάσκαλος στο σχολείο είναι σημαντικός και σπουδαίος, όμως κάποιοι, λυτρώνουν την ψυχή μας μέσα στις τόσες ώρες με μαθήματα!!!

Η ζωγραφική για μένα είναι από μόνης της, όχι απλά ένας τρόπος για να εκφραστώ, αλλά μια πηγή έμπνευσης! Με βοηθά πάντα στα δύσκολα, να όπως όταν η γιαγιά μου η Βέτα, ήταν ένα μήνα στην Γερμανία για την επέμβαση της, μαζί με τον μπαμπά μου… αλλά και μετά… όταν τελικά έφυγε το 2017 … ζωγράφιζα… χωρίς να σκέφτομαι!

Η ζωγραφική είναι, φαντασία, ηρεμία, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, χαρά!
Μου μεγαλώνει τη θέληση να προσπαθώ!.

Ελισάβετ: Κυρία Σταματίνα, σας ευχαριστώ πολύ που είπατε ναι και μου δίνεται την χαρά να κουβεντιάσουμε έστω και μέσω μηνυμάτων! Αρχικά εύχομαι να είστε καλά , εσείς η οικογένεια σας και όλοι οι αγαπημένοι σας! Πείτε μου είστε καλά?

Κ. Σταματίνα: Είμαι πολύ καλά. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω κουρασμένη από την παραμονή στο σπίτι και μου λείπουν οι μαθήτριες και μαθητές μου, αλλά γενικά είμαι καλά.

Ελισάβετ: Ζωγραφίζεται από μικρή; Ζωγράφιζε κάποιος από την οικογένεια σας;

Κ. Σταματίνα: Ζωγράφιζα από πολύ μικρή, έχω ακόμα τις παιδικές ζωγραφιές μου. Οι γονείς μου ήταν ζωγράφοι, μεγάλωσα ανάμεσα σε καβαλέτα και πινέλα. Τα πρώτα βιβλία που ξεφύλλισα ήταν βιβλία με πίνακες μεγάλων ζωγράφων.

Ελισάβετ: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τέχνη των εικαστικών;

Κ. Σταματίνα: Μικρή με ενδιέφερε η ψυχολογία, η δημοσιογραφία και η κοινωνιολογία, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό από τους γονείς μου! Αλλά η κλίση μου ήταν ξεκάθαρα αυτή των Τεχνών. Όταν το κατάλαβα, αποφάσισα να αφιερωθώ εκεί.

Ελισάβετ: Φαντάζομαι τελειώσατε την καλών τεχνών! Πόσο δύσκολο ήταν να μπείτε και ποια κατεύθυνση πήρατε στο τέλος, πως το αποφασίσατε;

Κ. Σταματίνα: Δεν ήταν καθόλου εύκολο να περάσω, πέρασα με την δεύτερη! Ασχολήθηκα με διάφορα μέσα έκφρασης, με τη φωτογραφία, με τη γλυπτική…αλλά με κέρδισαν τα πινέλα!

Ελισάβετ: Θέλατε από πάντα να διδάξετε στα παιδιά; Είναι εύκολο;

Κ. Σταματίνα: Η μητέρα μου δίδασκε εικαστικά για πολλά χρόνια και έτσι είχα επαφή με το επάγγελμα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, σχεδόν βασανιστικό, αν δεν το αγαπάς. Αν το αγαπάς είναι το ομορφότερο επάγγελμα στον κόσμο. Πολλοί συνάδελφοί μου λένε το ίδιο.

Ελισάβετ: Είστε χαρούμενη, το νιώθω και το καταλαβαίνω για τη “δουλειά” που επιλέξατε!

Κ. Σταματίνα: Πολύ. Ξεκινάω με όρεξη κάθε πρωί, που είναι πολύ σημαντικό. Το να δίνεις σε παιδιά εργαλεία για να εκφραστούν και να δημιουργείς μαζί τους δεν συγκρίνεται με τίποτα. Δεν υπερβάλλω.

Ελισάβετ: Θα την αλλάζατε;

Κ. Σταματίνα: Το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν οι συνθήκες. Για παράδειγμα, θα ήθελα σε όλα τα σχολεία να υπάρχει ένα μεγάλο εργαστήριο Εικαστικών με φυσικό φως και βρύσες και πολλά υλικά. Θα ήθελα να έχω παραπάνω χρόνο μαζί σας, ειδικά με τις μεγάλες τάξεις. Μια ώρα την εβδομάδα δεν μου φτάνει καθόλου!

Ελισάβετ: Υπάρχει κάποιο άλλο επάγγελμα που θα σας αρέσει τόσο πολύ;

Κ. Σταματίνα: Έχω ασχοληθεί επαγγελματικά με το κόσμημα και την σκηνογραφία, είναι και τα δύο πράγματα που αγαπώ πολύ.

Ελισάβετ: Πώς περνάτε στις μέρες της καραντίνας, με τι ασχολείστε;

Κ. Σταματίνα: Ετοιμάζω ασκήσεις για σας, μαγειρεύω, διαβάζω. Αλλά κυρίως παίζω με τον γιό μου, που είναι πολύ μικρούλης και χρειάζεται παρέα στο παιχνίδι.

Ελισάβετ: Φοβάστε;

Κ. Σταματίνα: Βεβαίως και φοβάμαι, πολλά πράγματα. Αλλά προσπαθώ να ζω όπως θέλω, χωρίς να μου αλλάζει τα σχέδια ο φόβος.

Ελισάβετ: Θα ήθελα πάρα πολύ να δω έργα σας! Μήπως να κάνατε μια έκθεση!

Κ. Σταματίνα: Έχω πολλά χρόνια να ζωγραφίσω, αλλά κανείς δεν ξέρει!

Ελισάβετ: Τι θα θέλατε να ξέρουμε εμείς οι μαθητές σας, για εσάς αλλά δεν μπορείτε να μας το πείτε;

Κ. Σταματίνα: Θα ήθελα να ξέρετε πως είμαι δίπλα σας αν υπάρχει κάτι που σας απασχολεί. Σας καταλαβαίνω περισσότερο από όσο νομίζετε, γιατί ήμουν και εγώ παιδί. Επίσης θα ήθελα να ξέρετε πως και οι ενήλικες κάνουμε πολλά λάθη. Να μην φοβάστε να λέτε την γνώμη σας αν ποτέ αισθανθείτε πως σας αδίκησα. 

Αγαπημένη κυρία Σταματίνα, είχα δίκιο που σκεφτόμουν πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν, κληρονομήσει την αγάπη τους για τις τέχνες, από κάποιον από την οικογένεια τους, όχι ως επάγγελμα απαραίτητα, αλλά ίσως και σαν κρυφή επιθυμία!

Τελικά, δεν είναι τυχαίο, ποιοι άνθρωποι ασχολούνται με τις τέχνες! Ιδιαίτερα αυτές, που όταν δημιουργείς, είσαι κάπου μόνος, όπως η ζωγραφική! Δεν είναι όπως με τους τραγουδιστές, ή τους χορευτές, ή τους ηθοποιούς που την ώρα της δημιουργίας τους, έχουν κόσμο να τους βλέπει, να τους χειροκροτεί… έχουν κοινό! Η ζωγραφική είναι σαν ένα ταξίδι που κάνεις μόνος σου, κάποιες φορές σιωπηλά και κάποιες ακούγοντας μουσική δυνατά, όπως εγώ!

Κυρία Σταματίνα, είναι σαν να σας ξέρω αληθινά, σαν να σας γνωρίσαμε καλύτερα τώρα, όλοι εμείς οι μαθητές σας! Εύχομαι γρήγορα να συναντηθούμε στο σχολείο μας ξανά! Εύχομαι να ζωγραφίζετε πολύ με τον μικρό σας γιο, που σίγουρα νιώθει τέλεια που σας έχει όλη μέρα μαζί του!
Σας ευχαριστώ και σας στέλνω την αγάπη μου, με μια μεγάλη αγκαλιά!

Ήθελα να σας φωτογραφίσω, έργα εμπνευσμένα απ’ τις εργασίες μας με την Κ.Σταματίνα, αλλά βρίσκονται στο σχολείο μας… Οπότε σας αφιερώνω, αυτό το “έργο καραντίνας” μου, εμπνευσμένο από τα τσίκι τσίκι έργα του Αλέξη Ακριθάκη, που ήταν θέμα που μας παρουσίασε η δασκάλα μας και μας παρότρυνε να ζωγραφίσουμε τσίκι τσίκι, κάτι που λατρεύω!

Ελισάβετ Χαβρέ
Μαθήτρια της Ε’ τάξης του 4ου δημοτικού Νέα Σμύρνης