“Οικογένεια Μόνη στο σπίτι” ημέρα 4η στην υπέροχη μαγευτική Νέα Σμύρνη

Σήμερα Σάββατο αφού κάναμε καθαριότητες όπως καθημερινά… τραγούδια, μαγειρικές, γέλια, παίξαμε το επιτραπέζιο Hotel που είχε πάρει δώρο τα Χριστούγεννα η Μάϊρα στην Ελισάβετ και σήμερα, γελάσαμε, τσακωθήκαμε γιατί τους κέρδιζα, γελάσαμε… χαλαρώσαμε χέρι χέρι στους κόκκινες καναπέδες μας με τον Δημήτρη μου!

Ακούσαμε το ενημερωτικό δελτίο στις 6 το απόγευμα για να μην είμαστε εντελώς αποκομμένοι από τον κόσμο… και συμφωνήσαμε να ακούμε μόνο αυτό… μιλήσαμε με φίλους και ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον! Γελάσαμε συγκινηθήκαμε… ξανά και ξανά… κάθε μέρα… και είναι μόνο η αρχή…

Ζωγραφίσαμε  παίζοντας το εξής υπέροχο… κάνει ο ένας ένα doodle, μια ευγενική μουτζούρα στο χαρτί του άλλου και… ο άλλος την κάνει μετά ότι θέλει!!!

Η Ελισάβετ έπαιξε πιάνο… και ξάφνου την ακούσαμε να φωνάζει…
“δείτε τι ομορφιά… τι ομορφιά!  Απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα που μας μάγεψε”!

Με έπιασε μια συγκίνηση… γενικά με συγκινούν τα ηλιοβασιλέματα… αλλά αυτές τις μέρες είναι αλλιώτικα… είναι σαν να τα μετράω… παρότι πάντα έχω τη χαρά του παιδιού που τα βλέπει για πρώτη φορά… τα λαχταράω και τα χαίρομαι σαν να είναι η τελευταία… δεν ξέρω αν είναι κρυμμένος φόβος… ή ανησυχία… ή υπερβολή… όμως είναι η πρώτη φορά που κάτι τόσο διαφορετικά άγνωστο το ζω… όντας μάνα… τη στιγμή που η δική μου δεν είναι εδώ… κάποιες μαμάδες που έχετε χάσει τη μανούλα σας είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε… εσείς που τις έχετε φροντίστε τες, σταθείτε τους, πάρτε την σοφία τους…

Άρε μάνα πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ… και να μου έλεγες… “μη μασάς παιδί μου … όλα καλά θα πάνε… κι αν δεν πάνε… μη φοβάσαι η μάνα σου είναι εδώ”…! Όπως λέμε και εμείς τώρα και πάντα στο παιδί μας με το Δημήτρη …! Και κοιτιόμαστε στα μάτια λέγοντας πως θα περάσει και αυτό!

Δεν θέλω να είμαι αχάριστη… έχω την οικογένεια μου, το αγόρι μου και το παιδί μου, είμαστε οικογένεια συνδεδεμένη από καρδιάς… που σίγουρα οι ψυχές μας είχαν δώσει το ραντεβού τους εδώ… σε αυτή τη γη… σε αυτά τα χρόνια… και είμαι ευγνώμον για αυτό… ακόμα και για τις προκλήσεις που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί… αντιμετωπίσαμε μεγάλες δυσκολίες… μα και μεγάλες χαρές… και namaste εδώ… μα είναι η πρώτη φορά που αποχωριζόμαστε τους φίλους μας για μια αιτία που δεν την ορίζουμε…

Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο κόσμο και παιδιά… μα τώρα… νιώθω τόσο άσχημα που δεν “μπορώ” και που δεν “πρέπει” να έχω όοοοολα τα παιδιά εδώ να παίζουν… και το ξέρω πως κάποιες φορές πρέπει να λάβουμε μέτρα που ίσως τώρα να μοιάζουν σκληρά για να αποφύγουμε τα χειρότερα!

Σκέφτομαι από την άλλη και όλους εκείνους που είναι μόνοι, χωρίς συγκάτοικο… εκείνους που είναι μόνοι σε ξένη χώρα μακριά από τους δικούς τους λόγω της κρίσης ή λόγω επαγγελματικών.. ή… ή… … τους καπετάνιους, τους πιλότους! Μα κυρίαρχα όλους τους γιατρούς, νοσηλευτές, καθώς και τους επιστήμονες που αυτές τις στιγμές υπηρετώντας τον όρκο τους και την καρδιά τους προσφέρουν υπερβαίνοντας τον εαυτό τους… μα ακόμα και όλους αυτούς τους αφανείς ήρωες … που την στιγμή που εμείς μένουμε στο σπίτι μας εκείνοι φεύγουν από αυτό για να έχουμε την πολυτέλεια να μένουμε εμείς ασφαλείς στα δικά μας!

Τους στέλνω ένα μεγάλο φιλί και μπόλικη αγάπη…

Έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν… “αν έπρεπε να μείνω στο σπίτι για κάποιο μεγάλο διάστημα… δεν θα είχα θέμα… γιατί είναι τόοοοοσα πολλά που θέλω να κάνω μόνη… ή μαζί σας σπίτι” …τελικά για να κάνουμε και λίγη πλάκα… δεν έχει καθόλου χιούμορ το σύμπαν!

Λέω να βάλω τους γείτονες στην πολυκατοικία να ξεκινήσουμε πρόβες από τον φωταγωγό!!! Να πούμε και κανά τραγουδάκι στο τσακίρ κέφι!!!

Φίλοι, αδέρφια κουράγιο! Θα περάσει και αυτό!
Τα λέμε αύριο βράδυ!
Από καρδιάς
Αζίμα