Οραματίζομαι έναν καινούριο κόσμο!

Τόσες μέρες “γκρίζες”… και σε αυτές προστέθηκε και η κακοκεφιά του καιρού των ημερών…

Κι όμως… ο ήλιος σήμερα, λίγα λεπτά πριν τη δύση του, κατάφερε απ’ τα σύννεφα να βρει μια χαραμάδα… να ρίξει το φως του… σαν ένα σημάδι ελπίδας…

Και ένιωσα σαν να τον έβλεπα για πρώτη φορά… πάντα με συγκινούν τα ηλιοβασιλέματα… ακόμα περισσότερο πια… στο σήμερα, 17 μέρες μετά… χαραμάδες… ρωγμές… το φως όμως καταφέρνει να βρει το σκοτάδι μέσα μας… και ο φόβος χάνεται… πόσο δύσκολο να “πρέπει” να τα καταφέρουμε όλοι μαζί… μα αυτό το μαζί να έχει ταυτόχρονα τόση μοναξιά… πώς μαζί… μα χώρια…

Η σκέψη μου σε αυτούς που δεν έχουν κάποιον να μοιραστούν την ίδια στέγη…
μια αγκαλιά να πνίξει το φόβο…
Η σκέψη μου σε αυτούς που δεν έχουν καν στέγη…
Η σκέψη μου σε αυτούς που αναρωτιούνται … πώς …
πώς μετά θα καταφέρουν να διατηρήσουν “αυτή” τη στέγη…
Η σκέψη μου σε αυτούς που είναι με τα ρεύματα κομμένα και ανοιγμένα…
Η σκέψη μου σε αυτούς που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα όχι μόνο εξαιτίας της καραντίνας … αλλά και γιατί πια άδειασε το πορτοφόλι…
Η σκέψη μου σε αυτούς που είναι μακριά απ’ τις οικογένειες τους…
Η σκέψη μου είναι ικανή να με διαλύσει…
Η σκέψη μου ηρεμεί…
Σιωπή…
Η σκέψη μου σώπασε…
Ευγνωμοσύνη!
Που έχω ακόμα αυτό το σπίτι…
Που είμαι σπίτι μας
Που είμαι με τον άντρα μου και το παιδί μου…
Που οι φίλοι μου είναι καλά και υγιείς…
Που ακόμα υπάρχουν τρόφιμα στο ντουλάπι μας…
Που ακόμα με νοιάζει τι κάνει η γιαγιά γειτόνισσα στο από κάτω διαμέρισμα…
Που χαίρομαι, που ο Μανόλης και η Άντα απέκτησαν εγγονή… το πρώτο τους εγγόνι…
Που ο Δημήτρης θα σκεφτεί να μιλήσει και να εμψυχώσει όσους γείτονες στην πολυκατοικία το χρειάζονται…
Που τα παιδιά μας ακόμα γελάνε κάνοντας κάθε απόγευμα βιντεοκλήση για να μιλήσουν…
Η καρδιά μου… όμως…
Η καρδιά μου ραγίζει…
Η καρδιά μου ραγίζει… στον ανθρώπινο πόνο …
Η καρδιά μου ραγίζει… στο φόβο…
Η καρδιά μου ραγίζει… στη μοναξιά…
Η καρδιά μου ραγίζει… στο τόσο μοναχικό φευγιό…
Η καρδιά μου ραγίζει… που Άνθρωποι φεύγουν κατά χιλιάδες μόνοι… χωρίς τους ανθρώπους τους… με τελευταίο χάδι από ένα πλαστικό γάντι… ακούγοντας τις τελευταίες λέξεις… το τελευταίο αντίο μέσα από μια μάσκα… απ’ ανθρώπους που δεν κατάφεραν ποτέ να δουν έξω από τις πλαστικές στολές του…

Ανάβω ένα κερί…
Λέω μια μικρή προσευχή…
Τους αποχαιρετώ με ένα τραγούδι…
και μετά…?
Μετά τί?

Οραματίζομαι τον κόσμο μας αφού θα έχουν όλα αυτά τελειώσει…σαν ένα μέρος… έναν τόπο… που η ζωή… η ανθρώπινη αλλά και των ζώων… έχει αξία…
Οραματίζομαι μια Γη… τη γη μας… έναν τόπο που κατοικείται από όντα σε συνειδητότητα… γεμάτα σεβασμό… γεμάτα αγάπη… Μόνο έτσι δεν θα πάει χαμένη η θυσία και η αυτοθυσία αυτού του μεγάλου φευγιού….
Οραματίζομαι τη γη μας … ως τον τόπο που κατοικείται από ανθρώπους που αξίζει να ζήσουν τα παιδιά μας…
Οραματίζομαι τον κόσμο μας σαν έναν τόπο που αξίζει να συνεχίζουν να έρχονται ψυχές…
Οραματίζομαι τον κόσμο μας σαν έναν τόπο που αξίζει να γεννιούνται παιδιά που θα ζήσουν ελεύθερα από φόβο… ελεύθερα από πόνο…
Οραματίζομαι πως θα το ζήσω αυτό…

Οραματίζομαι ΦΩΣ!
Οραματίζομαι ΑΓΑΠΗ!

Τα οραματίζομαι γιατί… γιατί… οι σκέψεις… οι εικόνες που φτιάχνουμε… είναι το αύριο μας… και αυτό επιθυμώ ως κληρονομιά στα παιδιά μας! Γιατί μόνο όπου υπάρχει φως και αληθινή αγάπη… μπορεί να υπάρχει ζωή!

Άνθρωποι, φίλοι μου, αδέρφια, οραματιστείτε φως και αγάπη, μόνο έτσι θα υπάρξει ζωή! Αυτό είναι το ζητούμενο, η αγάπη, η ανθρωπιά, η αλήθεια, η ζωή!

Αλλιώς…
Αλλιώς τι…?
Αλλιώς καθώς χάσαμε την αγάπη… χαθήκαμε και εμείς… απλά δεν το ξέρουμε!

Οραματίζομαι αυτή την Γη με αυτούς τους ανθρώπους … γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει!

Γιατί!?
Γιατί ποτέ η φαντασία δεν ξεπερνά την πραγματικότητα… ναι μαμά ωραία μου τα είπες… και αυτή τη στιγμή ζούμε σκηνές από ταινία επιστημονικής φαντασίας… μιας ταινίας τρόμου…
Από εμάς εξαρτάται αν θα έχει ευτυχές τέλος… ή ευτυχώς ένα τέλος!

Αζίμα