Μια γυναίκα ρωτά για τον πόνο, στον προφήτη του Khalil Jubran 2

Και μίλησε μια γυναίκα. . . Δεν είναι παράξενο που μέσα σε όλο εκείνο το πλήθος κανένας άντρας δεν ρώτησε σχετικά με τον πόνο; Είναι απλώς τυχαίο αυτό; Όχι, ασφαλώς όχι. Έχει μεγάλη σχέση το ότι έκανε μια γυναίκα την ερώτηση, “Πες μας για τον πόνο” διότι μόνο η γυναίκα ξέρει πόσες πληγές φέρει μέσα της, πόση σκλαβιά, σωματική, νοητική και πνευματική, έχει υποστεί και υφίσταται ακόμα.

Η γυναίκα πονάει στον βαθύτατο πυρήνα της ύπαρξής της. Κανείς άντρας δεν ξέρει σε ποιο βάθος μπορεί να φτάσει ο πόνος μέσα σου και να καταστρέψει την αξιοπρέπειά σου, την υπερηφάνεια σου, την ίδια σου την ανθρώπινη κατάσταση.

Ο Αλμουσταφά είπε: “ο πόνος σου αποτελεί το σπάσιμο του κελύφους που περικλείει την κατανόησή σου” 
Πολύ φτωχή δήλωση -τόσο επιφανειακή που ντρέπομαι καμιά φορά για τον Khalil Jubran. Κάθε ανόητος μπορεί να το πει αυτό. Δεν είναι αντάξιο του Khalil Jubran: “Ο πόνος σου αποτελεί το σπάσιμο του κελύφους που περικλείει την κατανόησή σου”. Είναι μια πολύ απλή και γενική δήλωση.

“Όπως ακριβώς πρέπει να σπάσει το κουκούτσι του καρπού, ώστε να σταθεί η καρδιά του στον ήλιο, έτσι πρέπει κι εσύ να γνωρίσεις τον πόνο.” 
Τη μισώ τη φράση αυτή. Υποστηρίζει εκείνος την ιδέα ότι πρέπει να βιώσεις τον πόνο. Είναι αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Αποτελεί γεγονός -ο σπόρος πρέπει να περάσει μέσα από πολλά βάσανα, γιατί, αν δεν πεθάνει ο σπόρος υποφέροντας, δεν θα γεννηθεί ποτέ το δέντρο, και δεν θα έρθει ποτέ στο φως το σπουδαίο φύλλωμα και η ομορφιά των λουλουδιών. Αλλά ποιος θυμάται το σπόρο και το θάρρος του να πεθάνει, έτσι ώστε να γεννηθεί το άγνωστο;

Το ίδιο ισχύει, αν . . .το κέλυφος που περικλείει την κατανόησή σου. . . περάσει μέσα από βάσανα, σπάσει, επιτρέψει στην κατανόησή σου να έχει ελευθερία, τότε θα υπάρξει κάποιος πόνος.

Ποιο είναι όμως το κέλυφος; Έτσι ακριβώς μπόρεσαν να ξεφύγουν από τη σταύρωση οι ποιητές! θα έπρεπε να είχε εξηγήσει ποιο είναι το κέλυφος: όλες οι γνώσεις, κάθε σου διάπλαση, η όλη διαδικασία της διαπαιδαγώγησης, η μόρφωσή σου, η κοινωνία και ο πολιτισμός σου -αυτά αποτελούν το κέλυφος που κρατά φυλακισμένο εσένα και την κατανόησή σου. Δεν αναφέρει όμως εκείνος ούτε μια λέξη για το τι εννοεί με το ΄΄κέλυφος΄΄.

Είναι προφανές ότι καμιά θρησκεία δεν επέκρινε τον Khalil Jubran. Αν ήταν πιο ειλικρινής και έντιμος, τότε θα ήξερε και ο ίδιος τι είναι ο πόνος. Έλαβε μόνο επαίνους για τα όμορφα ποιητικά του λόγια, πίσω όμως από τους επαίνους εκείνους υπάρχει κάποια αδυναμία. Κάτι από δειλία καιροφυλακτεί ακόμη μέσα στο σκοτάδι της ψυχής του.

Αν είχε πει, “Η θρησκεία σας, η φιλοσοφία σας, η πολιτική σας ιδεολογία, η εθνικότητά σας, η φυλή σας όλα αυτά είναι συστατικά στοιχεία της φυλάκισης σας,” τότε, αντί να έχει σεβασμό και τιμές διεθνώς, θα τον επέκριναν όλες οι θρησκείες, όλα τα έθνη, όλες οι φυλές -πράγμα που σημαίνει όλος σχεδόν ο κόσμος.

Όλη μου τη ζωή περνώ μέσα από τον πόνο αυτόν, όταν λοιπόν το λέω, το λέω από τη δική μου εμπειρία.

Αν κάνεις έστω και μια δήλωση εναντίον εκείνων που επωφελούνται έχοντας καταντήσει σκλάβα όλη την ανθρωπότητα, όλοι οι ισχυροί θα στραφούν εναντίον σου. Και οι μάζες είναι τυφλές, οι μάζες δεν είναι ευφυείς, οι μάζες είναι φτωχές. Δεν πρόκειται να με ακούσουν -γιατί τι μπορώ να τους δώσω; Μπορώ να τους δώσω κατανόηση, αλλά δεν μπορούν να την φάνε την κατανόηση, δεν μπορούν να ζήσουν με την κατανόηση. Και ο δικός τους προγραμματισμός είναι το μόνο που έχουν διδαχτεί: ότι αποτελεί σοφία.

Δεν είναι λοιπόν μόνο οι ισχυροί είναι κι εκείνοι που είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, των οποίων τη δύναμη την έχουν αφαιρέσει οι ισχυροί αλλιώς από πού θα βρουν την δύναμη; Θα τους ακολουθήσουν κι εκείνοι. Οι ισχυροί είναι οι ποιμένες κι έχουν καταντήσει όλη την ανθρωπότητα ένα πλήθος προβάτων.

Είναι απίστευτο σχεδόν ότι εκείνους που θα μπορούσαν να ανεβάσουν την ανθρωπότητα και την συνειδητότητά της έως μια μεγάλη ομορφιά, σοφία και χαρά δεν τους άκουσαν ποτέ -παρόλο που φώναζαν από τις στέγες των σπιτιών. Έχει γίνει κάθε προσπάθεια είτε να τους εξαναγκάσουν να μείνουν σιωπηλοί είτε να τους σταυρώσουν. Εκείνοι που δεν είχαν το θάρρος-βλέποντας το όλο πράγμα- παρέμειναν σιωπηλοί. Αλλά αν παραμένεις σιωπηλός, συμμετέχεις κι εσύ στα βάσανα που περνάει όλη η ανθρωπότητα.

Μίλησαν πολύ λίγοι μόνο άνθρωποι και τους δηλητηρίασαν αυτούς, τους σταύρωσαν, τους σκότωσαν, τους δολοφόνησαν. Σκοτώνετε τους φίλους σας. Σκοτώνετε εκείνους που σας αγάπησαν τόσο πολύ που ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους, που δεν ήταν πάντως πρόθυμοι να μείνουν σιωπηλοί. Κι ακολουθήσατε τους εχθρούς σας, που σας πίνουν κάθε στιγμή το αίμα.

Απόσπασμα από το: Osho, The Messiah: Commentaries on Khalil Gibran’s The Prophet, Τόμος 2, Κεφάλαιο 4