Θαρραλέους … όχι σωτήρες!

Θάρρος χρειάζεται να διδάξουμε στα παιδιά μας! Το πως να είναι θαρραλέα!

Χωρίς να παραποιούμε την έννοια και την δυναμική του να είσαι θαρραλέος…!
Γιατί στις μέρες μας οι λέξεις έχουν παραποιηθεί πολύ! Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να είναι θαρραλέα απέναντι σε οποιονδήποτε προσπαθεί να καταστρέψει την ατομικότητα τους! Ακόμα κι αν πρόκειται, για την ίδια την κοινωνία, τους δασκάλους, εμάς τους ίδιους τους γονείς! Πρέπει όλοι να διδαχθούμε από τα παιδιά, από τα παιδιά μας, να σεβόμαστε την ατομικότητα, να σεβόμαστε ότι ο καθένας είναι μοναδικά σπουδαίος και τα παιδιά πρέπει να έχουν το θάρρος να το διεκδικήσουν αυτό στην ζωή τους! Πως θα το καταφέρουν αυτό… αν εμείς οι ίδιοι οι γονείς, προσπαθούμε να φτιάξουμε το παιδί που φανταζόμαστε ή που πληρεί τα κοινωνικά πρότυπα χωρίς να σεβόμαστε την ομορφιά της ατομικότητας και της διαφορετικότητας του!

Μας κρούω όλους τον κώδωνα του κινδύνου που ελοχεύει υπογείως και είναι πολύ όμορφα καμουφλαρισμένος! Ακούω συνέχεια από γονείς την φράση “είναι δύσκολες οι εποχές, χρειάζονται εφόδια” φυσικά δεν αντιλέγω, αλλά ας δοθούν όμως αυτά μέσα από τον σεβασμό της ατομικότητας του παιδιού μας και όχι μέσα από το τι θρέφει τις πεποιθήσεις ή τις φιλοδοξίες τις δικές μας!
Ας συμπεριλάβουμε στα εφόδια που θα δώσουμε στα παιδιά μας και την συναισθηματική καλλιέργεια… γιατί το “λουλούδι” μας θα “ανθίσει” …
…αλλά δίχως “άρωμα”! Ίσως βέβαια στην εποχή της “εικόνας” και της εικονικής πραγματικότητας” που ζούμε… η αξία του αρώματος και η ομορφιά του, να είναι απλά περιττή!

Θαρραλέος είναι αυτός που έχει ψυχικό σθένος, δεν είναι ο νταής …δεν είναι ο αγενής…  είναι αυτός που έχει το θάρρος, την δύναμη να αντιμετωπίσει τους κινδύνους της ζωής!

Πρέπει αδιάκοπα και ακούραστα να εμπνέουμε τα παιδιά μας να εκφράζουν σθεναρά την ατομικότητα τους, την μοναδικότητα! Πως!? Όντας και εμείς οι ίδιοι θαρραλέοι στο να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα μας, με δύναμη, με θέληση, με χαρά! Τα παιδιά δεν αρέσκονται σε “συμβουλές” όχι τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες, τα παιδιά παραδειγματίζονται και μιμούνται τις συμπεριφορές μας, τα “καλά” και τα “άσχημα” μας!

Θάρρος ίσον σθένος!

Χρειάζεται σθένος για να υπερασπιστείς την ατομικότητα σου! …είναι και αυτό ένα απαραίτητο συστατικό που συμβάλει στο να αλλάξει ο κόσμος μας! Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών μας!

Αυτός που σέβεται την ατομικότητα του, σέβεται και τον διπλανό του και με μιας διπλανός του είναι εν δυνάμει ολόκληρη η ανθρωπότητα… δεν βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους, δεν τους κατατάσσει… έτσι υπάρχει ελπίδα να ανακαλύψουμε ποιο βαθιές ποιότητες… όπως η αγάπη! Αυτός που σέβεται την ατομικότητα, την μοναδικότητα τη δική του και του άλλου δεν εκφοβίζει… δεν κακοποιεί δεν μειώνει ασθενέστερα άτομα από αυτόν… είτε αφορά την οικογένεια, τους συμμαθητές του στο σχολείο, στη σχολή, στο στρατό, είτε τον προιστάμενο, το αφεντικό, τους συνεργάτες, φίλους, συντρόφους, στην ενήλικη ζωή του… Παρά την εντύπωση ορισμένων ότι αποτελεί αποκλειστικά σχολικό φαινόμενο, στην πραγματικότητα εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες…

Πιστεύω επίσης πως αυτός που σέβεται την ατομικότητα του σθεναρά, δεν επιτρέπει, όχι εύκολα τουλάχιστον, να τον εκφοβίσουν, παρόλα αυτά, ακόμη κι αν αυτό συμβεί, ο “θαρραλέος” θα γνωρίζει σίγουρα πως δεν υπάρχει, “μυστικό” που να σε κάνει να ντρέπεσαι ή να μην μπορείς να κοιμηθείς και έτσι θα μιλήσει εκεί που πρέπει, έναντι στο “Νταή”  που και αυτός από κάπου σίγουρα έχει μη ωφέλιμα παραδειγματιστεί… απλά από “μπούλης” που ήταν για κάποιους, από θύμα, επέλεξε να γίνει θύτης ασκώντας σε άλλους bullying… θεωρώντας πως είναι ο μόνος τρόπος για να προστατευθεί… ίσως γιατί κανείς δεν του δίδαξε, δεν του ενέπνευσε, το πώς είναι να “Είσαι αληθινά θαρραλέος”… κρίμα!
Κρίμα γιατί η διαχωριστική γραμμή του “θύτη” από το “θύμα” είναι πολύ λεπτή… και πολύ εύκολα θα βρεθούν οι επίδοξοι “σωτήρες”… όμως αυτό που χρειάζεται… είναι να καλλιεργηθεί ο σεβασμός, το θάρρος, το σθένος να υπερασπίζομαι την ατομικότητα μου!

Μόνο αγάπη
Αζίμα